طلسم ناکامی ایتالیا ادامه دارد؛ روحِ آتزوری، تطهیر نشده در جهنم!

به گزارش فوتبال 360، تیم ملی ایتالیا شب گذشته با قبول شکست مقابل مقدونیه شمالی، برای دومین دوره متوالی از کسب سهمیه حضور در جام‌جهانی بازماند. اتفاقی که برای چهارمین مرتبه در تاریخ رخ داد و پیش از این هم سابقه نداشته لاجوردی پوشان در 2 دوره متوالی جام جهانی حضور نداشته باشند. قهرمان اروپا، در حالی پرواز لحظه آخری‌اش به مقصد قطر کنسل شد که پس از قهرمانی در جام جهانی 2006، سهم این تیم از 4 دوره این مسابقات، چیزی به جز ناکامی نبوده؛ شاید تاوانی برای نفرین زین‌الدین زیدان، پس از عبور دلگیرش از کنار جام طلایی در فینال برلین.
فوتبال در ایتالیا، یک سنت است؛ یک دین که پیروان خاص خودش را دارد. آن‌ها خدایی را می‌پرستند که نه تنها شمایلی کاملاً زمینی داشته، بلکه مبرا از اشتباهات نبوده و شاید دلیلِ رسیدنش به مقامِ خدایی، همان اشتباه باشد. فینال جام جهانی 1994، یکی از سیاه‌ترین روزهای تاریخ فوتبال در ایتالیا بود و پنالتی که روبرتو باجو آن را به طاق آسمان کوبید، حکم تیر خلاصی داشت بر رویاهایی که دیر یا زود، نقش بر آب می‌شدند. «دُم اسبیِ مقدس» فقط آن اتفاق منحوس را کمی جلوتر انداخت.

آلمان، 2006

12 سال از آن اتفاق گذشت تا آسمان جهان، رنگِ لاجوردی به خود بگیرد و آتزوری، جام طلایی قهرمانی جهان را بالای سر ببرند اما پس از قهرمانی جهان، پس از رژه ماتراتزی روی اعصاب زیدان، پس از ضربه زیدان به سینه ماتراتزی و اخراج زیزو، ایتالیا هر روز بیش‌تر از دیروز به قعر جهنم فرو رفت. آن‌ها برای رسیدن به عنوان قهرمانی جهان، هرچه در چنته داشتند، رو کردند اما به هر حال، نمی‌توان منکر شایستگی‌های مردان سرزمین چکمه در مستطیل سبز شد؛ آن‌ها میراث‌دارِ 4 قهرمانی در جام جهانی هستند؛ 4 قهرمانی که هر کدام به شیوه خود به سورئال‌ترین شکل ممکن به دست آمده‌اند. دیدمان به ایتالیا، بستگی به این دارد که تعریفمان از «اخلاقیات» چه باشد؟ برای ایتالیایی‌ها، «هدف، وسیله را توجیه می‌کند»؛ همان‌گونه که نیکولو ماکیاولی در «شهریار» می‌نویسد. مهم نیست چه اتفاقی افتاده؛ ایتالیا، 4 قهرمانیِ جام‌های جهانی را در کارنامه دارد. خواه این قهرمانی‌ها با اعمال نفوذ بنیتو موسولینی به دست آمده باشند و خواه با تکیه بر ماکیاولیسم. بعد از 2006 اما آسمانِ جهان، دیگر رنگش هیچ شباهتی به لاجوردی ندارد. گویی آتزوری، روح خود را به شیطان فروخته‌اند و همچون سفر دانته در کمدی الهی، برای پاکسازی تمام و کمالِ روحشان، باید 7 حلقه از جهنم را طی کنند.

آفریقای جنوبی، 2010

مدافع عنوان قهرمانی در جام جهانی 2010، یک ناکامی تمام عیار را تجربه کرد. آنها پس از قرار گرفتن در گروه ششم، بدون کسب حتی یک پیروزی و با قرار گرفتن در رده چهارم گروهشان، پایین‌تر از پاراگوئه (رده 31  فیفا)، اسلواکی (رده 34  فیفا) و نیوزلند (رده 78 فیفا)، خیلی زودهنگام با جام جهانی وداع کردند. در حالی که اکثر بازیکنان باتجربه از جام جهانی 2006، در کنار با استعدادهای جوانی همچون ماریو بالوتلی و آنتونیو کاسانو در ترکیب این تیم حضور داشتند، عملکرد ایتالیا کاملا دور از انتظار بود و در نهایت، مارچلو لیپی از سمتش کناره‌گیری کرد تا پروژه بازسازی ترکیب آتزوری، بر عهده چزاره پراندلی قرار گیرد.

برزیل، 2014

سهم ایتالیا از جام جهانی 2014، قرار گرفتن در گروه مرگ بود اما قرار نبود مرگ، سهمِ شاگردان چزاره پراندلی شود. بغض ایتالیا، خیلی زود با پیروزی مقابل انگلیس شکست اما ناگهان طیِ چشم برهم زدنی، بخت از تیم رو برگرداند.2  شکست مقابل نمایندگان آمریکایی، اروگوئه و کاستاریکا، ایتالیایی‌ها را با همان 3 امتیاز در رده سوم گروه جای داد تا برای دومین دوره متوالی، قهرمان جام جهانی 2006 از صعود به جمع 16 تیم برتر پایانی باز بماند. هم مرگ، سهمِ ایتالیا شد و هم پراندلی که پیش از جام جهانی قراردادش را 2 سال دیگر با فدراسیون فوتبال این کشور تمدید کرده بود از هدایت این تیم کنار رفت. حالا از آخرین پیروزی ایتالیا در تاریخ جام جهانی 2841 روز می‌گذرد و طلسم حضور لاجوردی‌پوشان در معتبرترین رقابت فوتبالی جهان، حداقل 4371 روزه خواهد شد. به عبارت دیگر، دوری دومین تیم پرافتخار جام‌جهانی از این رقابت‌ها، 12 سال به طول انجامیده و باید امیدوار باشند این طلسم، بیش از 16 سال طول نکشد.

روسیه، 2018

قرار گرفتن در رده دوم گروه در دور انتخابی، پایین‌تر از اسپانیای نه‌چندان قدرتمند، ایتالیا را به بازی‌های پلی‌آف رساند. جایی که باید به مصاف سوئد می‌رفتند و در نهایت پس از متحمل شدن شکست در شهر سُلنا در میلان با تساوی متوقف شدند و برای  اولین بار پس از جام جهانی 1958 سوئد، شانس حضور در جام جهانی را از دست دادند. ناکامی که به قیمت خداحافظی بازیکنان باتجربه این تیم همچون جا‌ن‌لوئیجی بوفون، آندره‌آ بارزالی و دنیله دِروسی خاتمه یافت اما از طرف دیگر، به وقوع یک رنسانس هیجان انگیز به دست روبرتو مانچینی منجر شد.

قطر، 2022

فاصله میان پنالتی جورجینیو در فینال یورو 2020 مقابل انگلیس تا از دست دادن دوباره شانس مسلم گلزنی در دقیقه 90 مقابل سوئیس از روی نقطه پنالتی در مقدماتی جام جهانی، کمتر از 4 ماه بود اما ایتالیایی‌ها در این فاصله، از بهشت به برزخ و سپس به قعر دوزخ رفتند؛ درست برخلاف دانته در کمدی الهی. گویی بر خلاف جریان آب شنا کردن، از همان ابتدا در دستور کار شاگردان روبرتو مانچینی بوده و حالا جورجینیو، در جایگاهی کم و بیش شبیه به روبرتو باجو قرار گرفته اما هرگز همچون یکی از بهترین بازیکن تاریخ فوتبال ایتالیا، به مقام خدایی نخواهد رسید. ایتالیا در اولین مسابقه از دور پلی‌آف انتخابی جام جهانی در حالی که برای پیروزی به آب و آتش زد، با گل لحظات پایانی الکساندار ترایکوفسکی، مغلوب مقدونیه شمالی شد و برای اولین بار در تاریخ، دیدارش در مقدماتی جام جهانی را در خانه با شکست پشت سر گذاشت. چهارمین شکست مانچینی با تیم ملی ایتالیا در پالرمو به ثبت رسید و بدون شک یکی از تلخ‌ترین شکست‌های تاریخ فوتبال این کشور به حساب می‌آید. به نظر می‌رسد آن دیوار نوشته با مضمون «تو همچون گل دقیقه 90، زیبایی» حداقل این روزها برای خودِ مردمان کشور چکمه مصداق نداشته باشد.

این 16 سالِ جهنمی

به طور خلاصه، پس از قهرمانی در جام جهانی 2006 تا به حال، تلخ ترین بازه زمانی در تاریخ فوتبال ایتالیا، به وقوع پیوسته است؛ 2 ناکامی متوالی در صعود به مرحله حذفی جام‌جهانی و سپس  2 حذف در انتخابی جام‌جهانی. ایتالیا با وجود موفقیت در جام ملت‌های اروپا برای صعود به جام جهانی انگار چیزی کم دارد! حالا آن‌ها پس از ایستادن بر فراز قله فوتبال جهان در سال 2006، به اندازه قهرمانی‌هایشان در جام‌جهانی از صعود به این مسابقات بازمانده‌اند!