«آلبی‌سلسته» حریف می‌طلبد؛ مسی و رفقا در خدمت آرامش روح ال‌دیگو!
به گزارش فوتبال 360، طبق ادعای هم‌بازیانش، مربیانش و بعدها شاگردانش و مطابق آنچه در زمین از او می‌دیدیم، دیگو مارادونا یک شخصیت نا آرام و پر جنب و جوش و هیاهو طلب بود. او نه در رختکن آرام می‌گرفت، نه در زمین مسابقه دست از جنب و جوش ذاتی برمی‌داشت، نه روی نیمکت مرد آرامی بود و نه حتی روی سکو روح پر هیاهویش را از یاد می‌برد. روح مرد ماجراجو و پر تب و تاب آلبی سلسته اکنون پس از مرگ هم آرام نمی‌گیرد و الهام‌بخش موفقیت بازیکنان تیم ملی آرژانتین می‌شود. آبی و سفیدهای امریکای لاتین از زمان فوت مارادونا در هیج مسابقه‌ای شکست نخورده‌اند و گویا فراتر از نیمکت تیم و مدیریت مسئولان فوتبال، این روح ال‌دیگوست که حسرت روی سر بردن مجدد جام جهانی را برای مردمانش تمام شده می‌خواهد و در غیر این صورت باز هم آرام نخواهد بود. در ساق‌ها، همکاری‌ها، دقیقه به دقیقه بازی و در روند طولانی شکست‌ناپذیری آرژانتین می‌شود جنب و جوش اسطوره فقید فوتبال این کشور را تماشا کرد. ظاهرا مارادونا یک بار با هنرمندی ساق‌هایش آرژانتین را به قله فوتبال جهان رساند و اکنون می‌خواهد با نفوذ روح آرام ناپذیرش در تک تک ستاره‌های تیم ملی، کشورش را به قله جذاب قهرمانی جام جهانی بازگرداند.
35 بازی بدون شکست؛ رکوردشکنی در دسترس
آخرین شکست مسی و یارانش در تمام مسابقات اعم از دوستانه و غیر دوستانه به سوم جولای 2019 و مقابل برزیل در کوپا آمریکا مربوط می‌شود. از آن زمان تاکنون فوتبال آرژانتین ضایعه از دست دادن مارادونا را در نوامبر 2020 تجربه کرده و به جز این درد بزرگ، هیچ درد دیگری را احساس نمی‌کند. نه صحبت چند دستگی و نفوذ مسی در تیم ملی به گوش می‌رسد و نه بازی‌های تیم آرژانتین نشانی از یک ضعف و مشکل جدی دارد. درد بزرگ از دست دادن مارادونا ظاهرا مردمان کشورش را برای یک موفقیت بزرگ هم‌قسم کرده است. شاید آنها سوگند یاد کرده‌اند تا ایستادن بر سکوی اول جام جهانی، فتح قله فوتبال جهان، بالا بردن مجدد این جام طلایی بعد از 36 سال، فریاد زدن نام مارادونا و نشان دادن تصویر او در کنار جام و تقدیم این موفقیت به روح سرگردان و نا آرام اسطوره آلبی سلسته از پای ننشینند. 35 بازی بدون شکست برای آرژانتین مقدمه جذابی برای نوشتن یک اتفاق بزرگ می‌باشد که اگر با 3 بازی بدون باخت دیگر ادامه پیدا کند، دومین موفقیت بزرگ فوتبال این کشور پس از مرگ مارادونا خواهد بود. اولین آنها تقدیم کوپا آمریکا به مسی بود که حسرت نبردن جام با تیم ملی بیش از هر چیز دیگری آزارش می‌داد و دومین موفقیت، شکستن رکورد 37 بازی بدون باخت ایتالیاست. مردمان سرزمین مارادونا امیدوارند سومین موفقیت بزرگ و حسن ختام این جاه‌طلبی و ماجراجویی رسیدن به عنوان قهرمانی فوتبال جهان باشد.
خط حمله‌ای بدون عیب و نقص
گفتنی است آرژانتین این 35 مسابقه را با خط حمله‌ای پشت سر گذاشته که تیمش را به ندرت ناامید می‌کند و برای گشودن هر دروازه‌ای آمادگی کامل دارد. مسی و یارانش در این مدت فقط 3 بازی را برای گلزنی از دست داده‌اند و این آمار مخصوصا برای یک تیم ملی خیره‌کننده و شگفت‌انگیز قلمداد می‌شود. آرژانتین در 4 مسابقه آخرش 14 بار دروازه رقبا را باز کرده و در این بازه 35 بازی هر زمان که فرصت داشته رقبایش را با شکست‌های سنگین روبه‌رو کرده است. آنها راه گلزنی را با هر ترفندی که هست، تاکتیک مربی، درخشش ستاره‌های گلزن و الهام گرفتن از روح سرگردان مارادونا پیدا می‌کنند. لائوتارو مارتینس، لیونل مسی، خولین آلوارس، خواکین کوریا، آنخل دی‌ماریا، آنخل کوریا و پائولو دیبالا به هیچ حریفی رحم نمی‌کنند و برای عبور از هر خط دفاعی کاملا آماده نشان می‌دهند. خط حمله آرژانتین درست شبیه تیم‌هایی عمل می‌کند که می‌خواهند به عناوین بزرگ دست پیدا کنند و شاید این روند قدرتمندانه تا فینال جام جهانی قطر ادامه داشته باشد.
هدیه‌ای برای اساطیر
شاید تنها روح سرگردان و نا آرام مارادونا نباشد که انگیزه را برای آلبی سلسته به اوج رسانده و آنها را تا این حد از آمادگی بالا آورده است. آرژانتینی‌ها این روزها فقط برای اسطوره فقیدشان گریه نمی‌کنند و اسطوره زنده آنها، لیونل مسی منتظر یک پایان درخشان در تاریخ بازی‌های ملی خودش است. ویترین افتخارات فوق‌ستاره سابق بارسلونا فقط یک قهرمانی جهان کم دارد و هم‌تیمی‌های مسی برای بخشیدن این تنها افتخار بزرگ و غیر قابل جایگزین به دوران پرافتخار لیونل مسی، دست به یکی کرده‌اند. اگر آرژانتین با فرم فعلی بتواند جام جهانی قطر را بالای سر ببرد، بازیکنان این تیم می‌توانند این قهرمانی را به 2 اسطوره خود تقدیم کنند؛ دیگو مارادونا و لیونل مسی.
ستاره جدید آلبی سلسته روی نیمکت
انتظار بزرگ عاشقان فوتبال در آرژانتین به درازا کشید اما در نهایت جواب داد و به سر رسید. مردمان آلبی سلسته سال‌ها بود که در انتظار دیدن اقتداری شبیه اقتدار خوزه پکرمن، مارسلو بیلسا، کارلوس بیلاردو و سزار منتونی روی نیمکت تیمشان بودند. در این سال‌ها نسل مربیان بزرگ آرژانتینی خشک شده و به فراموشی سپرده شده، به نظر می‌رسید اما لیونل اسکالونی این باور را نقض کرده و اکنون تیمی منسجم، یکدست، با روحیه و جاه‌طلب را هدایت می‌کند. اسکالونی در 49 مسابقه هدایت آرژانتین 33 برد، 12 تساوی و 4 باخت را پشت سر گذاشته و با میانگین امتیاز فوق‌العاده 2.27 در هر مسابقه بهترین آمار را در میان مربیانی با بیش‌تر از 10 بار هدایت تیم ملی آرژانتین در تاریخ فوتبال این کشور به ثبت رسانده است؛ یک سرمربی جوان و با انگیزه که نه یک تیم باشگاهی متوسط یا حتی قدرتمند، بلکه یک تیم ملی را به آرزوی بزرگش نزدیک‌تر می‌کند.
روز موعود؛ فریاد مارادونا
دیگو آرماندو مارادونا پس از 1986 و رساندن تیم ملی کشورش به قهرمانی جهان و سر دادن فریادهای معروف «آرژانتین آرژانتین» خود پس از قهرمانی، دیگر هرگز نتوانست این خاطره شیرین را تکرار کند. فریاد در سینه مانده مارادونا اکنون و پس از 36 سال به سینه وارثان پیراهن آلبی‌سلسته راه پیدا کرده و آنها با نمایش درخشانی که ارائه می‌کنند، گویا منتظرند این بار دسته جمعی فریاد شادی و غرور سر دهند. روز موعود برای مسی و یارانش روزی خواهد بود که به جای مارادونا در جایگاه آرزوی بزرگ او، یعنی قهرمانی جهان بایستند و این بار به جای یک نفر از تیم آرژانتین، تمام آرژانتینی‌های درون زمین و روی سکو و جمع شده در خیابان‌های بوینس آیرس، به جای «آرژانتین آرژانتین»، نام اسطوره خود را فریاد بزنند و قهرمانی جهان را با «مارادونا مارادونا» جشن بگیرند.
برای ثبت نظر خود وارد شوید.
درحال بارگذاری