معرفی تیم‌های گروه پنجم جام جهانی 2022؛ مصاف مدعیان جوان شده و کوچک‌های خطرناک

به گزارش فوتبال 360، بیست‌ودومین دوره‌ رقابت‌های جام جهانی قرار است از 29 آبان‌ماه، برای آخرین‌بار با حضور 32 تیم آغاز شود. در گروه  پنجم این دوره از مسابقات شاهد حضور 2 تیم قدرتمند آلمان و اسپانیا هستیم که در کنار ژاپن و کاستاریکا قرار گرفته‌اند. ژرمن‌ها پس از حذف از دور گروهی در روسیه و اسپانیا پس از شکست مقابل میزبان در مرحله‌ی یک‌هشتم، این‌بار برای جبران مافات آمده‌اند. سامورایی‌ها و سه‌رنگ‌ها هم به چیزی جز شگفتی‌سازی نمی‌اندیشند. آن‌ها در نظر دارند تا با بر هم زدن معادلات به ترتیب به چهارمین و سومین صعود خود از دور گروهی در تاریخ جام جهانی برسند.

آلمان؛ 2018 را فراموش کن

در حالی روسیه را با 2 باخت و یک برد ترک کردند که در چهار دوره‌ی قبل از آن همیشه بین 3 تیم اول مسابقات جای داشتند. اگر برزیل را برای چند لحظه در نظر نگیریم، بدون شک آلمان بزرگترین تیم جام‌های جهانی بوده است. تیمی که به جز 2 دوره، همیشه یکی از شرکت‌کنندگان بوده و فقط 2 مرتبه موفق به صعود از مرحله‌ی اول نشده که دست بر قضا یکی از آن‌ها چهار سال پیش بود.

1954، 1974، 1990 و 2014. آلمان چهار بار تاکنون جام قهرمانیِ جهان را تصاحب کرده است. آن‌ها پس از جنگ جهانی دوم و پس از گذراندن یک دوره محرومیت به بزرگترین رویداد فوتبالی جهان پا گذاشتند و رندانه بر قله‌ی نخست ایستادند. باوجود اینکه در دور گروهی مقابل مجارهای جادوییِ گوشتاو سبس تحقیر شدند اما با ارائه بازی‌های حساب شده به فینال راه یافتند و با اتخاذ تاکتیکی درست و استفاده‌ی حداکثری از حداقل موقعیت‌ها، تیم قوی‌تر را شکست دادند و صاحب اولین جام شدند.

20 سال طول کشید تا بازهم سفید و مشکی‌ها بر بام جهان بایستند. آلمان‌غربی در خانه و پس از باخت به آلمان‌شرقی در دور گروهی، موفق شد تا فینال پیشروی کند و لهستان آماده را شکست دهد. آن‌ها در مسابقه‌ی نهایی یک‌بار دیگر به مصاف تیمی کم‌نقص رفتند؛ هلندِ رینوس میشل. تیمی که توتال‌فوتبال را برای فوتبال‌دوستان هدیه آورده بود. باخت یک بر صفر با برد 2 بر یک عوض شد و دومین قهرمانی پس از 20 سال به‌دست آمد.

ژرمن‌ها از سال 1982 دوباره اوج گرفتند. پس از 2 نایب‌قهرمانی نوبت به سومین فتح رسید. پیش از فروریختن دیوار، تیم تحت هدایت فرانتس بکن‌باوئر موفق شد با عبور از سد آرژانتین با پنالتی آندریاس برمه در ایتالیا عنوان قهرمانی را به‌دست بیاورد. قیصر آلمان‌ها بعد از ماریو زاگالو، تبدیل به دومین نفری شد که هم در قامت بازیکن و هم سرمربی توانسته جام زرینه‌بال را مال خود کند. 

نسل در حال تغییر بود. آن‌ها در جام 2002 باوجود اینکه تیم فوق‌العاده‌ای نداشتند اما تا فینال پیش رفتند و فقط حریف رونالدوی توقف‌ناپذیر نشدند؛ درخشش اولیورکان و کسب توپ طلا توسط این دروازه‌بان از نکات جالب آن دوره بود. 4 سال بعد عنوان سومی با یورگن کلینزمن در خانه به‌دست آمد. سفید و مشکی‌ها با نفرات جوان خود در مسیر چهار ستاره شدن بودند. اتفاقی که در سال 2014 رخ داد. تیم تحت هدایت یواخیم لو با گل ماریو گوتزه در وقت اضافه از سد آلبی سلسته گذشت تا فاصله با برزیل به یک برسد. آن‌ها پیش از آرژانتین، سلسائوی میزبان را جلوی چشم هوادارانش هفت‌تایی کردند و کلوزه، بهترین گلزن تاریخ مسابقات شد؛ بالاتر از رونالدو.

دوران لو هم تمام شد. با نتایج ضعیف در روسیه و حذف زودهنگام از یورو 2020، هانسی فلیک، دستیار سابقش و نجات‌دهنده‌ی بایرن‌مونیخ زمام کار را به‌دست گرفت تا با نسلی دیگر آلمان‌ها در مسیر قهرمانی پنجم قرار بگیرند. آن‌ها با اقتدار و 27 امتیاز در دور انتخابی صدرنشین شدند و بالاتر از تیم‌های مقدونیه شمالی، رومانی، ارمنستان، ایسلند و لیختن‌اشتاین قرار گرفتند.

تیم نسبتا جوان آقای پوکرفیس با حضور نفراتی چون جمال موسیالا، کریم آدیمی، یوسوفا موکوکو، کای هاورتز در کنار باتجربه‌هایی مانند نویر، رودیگر، مولر و ... می‌خواهد یک بار دیگر در قاره‌ی کهن تا مراحل پایانی پیشروی کند. آن‌ها به شکست، حذف زودهنگام و غیبت در جمع مدعیان عادت ندارند؛ چهار قهرمانی، چهار نایب‌قهرمانی و چهار مقام سومی گواه بر همین مساله است.

اسپانیا؛ ماموریت غیر ممکن انریکه با قرن بیست و یکی‌ها

دعوت از هشت بازیکن متولد قرن بیست و یک حجت را بر همگان تمام کرد که اسپانیا با لوئیز انریکه برنامه‌های بلندمدتی را در سر دارد. آن‌ها با کنار گذاشتن مهره‌هایی چون سرخیو راموس، جرارد پیکه، تیاگو آلکانتارا و ... در پی تشکیل تیمی جدید هستند. تیمی که بتواند آن‌ها را به دومین قهرمانی در جهان برساند.

لاروخا شانزدهمین حضور در جام جهانی را تجربه می‌کند. آن‌ها پس از کسب 2 عنوان چهارمی در سال‌های 1934 و 1950 که هنوز جام جهانی سروشکل چندان ساختارمندی به خود نگرفته بود وارد یک افت بلندمدت شدند. گرفتن میزبانی در سال 1982 هم نتوانست به ماتادورها کمک کند و آن‌ها در دور دوم گروهی از جام کنار رفتند.

آن‌ها دیگر آن تیم دهه‌ی 60 و 70 نبودند که در مرحله‌ی اول حذف شود اما نهایت درخشش‌شان هم به مراحل اول و دوم حذفی منتهی می‌شد. در سال 2002 اسپانیا می‌توانست به نیمه‌نهایی صعود کند اما گل‌های سالم‌ این تیم مردود اعلام شد و نهایتا در ضربات پنالتی به کره‌‌جنوبی میزبان باختند تا پس از ایتالیا، دومین قربانی بزرگ شبهه‌دار جنگجویان تائه‌گوک لقب بگیرند. 4 سال بعد لاروخا به‌دست فرانسه در یک‌هشتم نهایی حذف شد تا همچنان درگیر بحران‌های قبلی بماند.

ماجرای جام جهانی 2010 متفاوت بود. بارسای گواردیولا تمام عناوین باشگاهی را به‌دست آورد و ناخواسته تیکی‌تاکای این تیم روی تیم ملی اسپانیا هم تاثیرگذار بود. استخوان‌بندی کاتالان‌ها، در تیم ملی هم حضور داشتند و آن‌ها موفق شدند با آراگونسِ فقید قهرمانی یورو 2008 را به‌دست بیاورند. روی کار آمدن دلبوسکه و شیوه‌ی خاص مربیگری‌اش هم نتوانست لاروخا را از مسیر موفقیت دور کند.

آن‌ها باوجود اینکه در بازی اول خود در آفریقای‌جنوبی به سوئیس باختند؛ در 6 بازی بعدی بدون خطا کار کردند و تنها یک گل از پاراگوئه در یک‌چهارم نهایی خوردند. اسپانیا به جز هندوراس که 2 بر صفر به آن‌ها باخت، در الباقی بازی‌ها با حداقل اختلاف به برتری رسیدند و پیروزی یک بر صفر، نتیجه‌ی محبوب‌شان بود. شیلی، پرتغال، پاراگوئه، آلمان و نهایتا هلند، قربانیان قرمز‌پوشان بودند. اسپانیا در اولین حضور در دیدار نهایی، موفق شد جام قهرمانی را به‌دست بیاورد. سیو باورنکردنی کاسیاس روی ضربه‌ی آرین روبن و گل آندرس اینیستا در دقیقه‌ی 117 از به‌یادماندنی‌ترین صحنه‌های تاریخ جام‌ جهانی به‌شمار می‌رود؛ وقتی که رئالی‌ها و بارسایی‌ها دوشادوش یکدیگر، شنل قهرمانی بر تن اسپانیا کردند.

لاروخا در ادامه اسیر سندروم ناکامی مدافعان عنوان قهرمانی شد و در برزیل با 2 باخت و یک برد، سرافکنده به خانه بازگشت. بقایای نسل 2010 در روسیه کاری از پیش نبرد و پس از حواشی به‌وجود آمده پیش از آغاز مسابقات که حسابی جو اردو را به هم ریخته بود؛ به دست میزبان در مرحله‌ی یک‌هشتم حذف شدند.

امسال با اسپانیای متفاوتی روبرو هستیم. تیمی به شدت جوان که هم می‌تواند یک خطر جدی برای تمام تیم‌ها باشد و هم ممکن است کم‌تجربگی‌اش کار دستش بدهد. اسپانیا در لیگ ملت‌ها موفق شد به دور نیمه‌نهایی صعود کند و در یورو هم مقابل ایتالیای قهرمان بدشانس بود وگرنه می‌توانست فینالیست شود. 

تیم لوئیز انریکه با 19 امتیاز و بالاتر از سوئد، یونان، گرجستان و کوزوو بلیت قطر را اوکی کرد. ستاره‌ی اسبق تیم‌های رئال و بارسلونا که خودش در سه جام جهانی سابقه‌ی حضور دارد، می‌خواهد با انجام دادن ماموریتی فوق‌العاده دشوار در خاک قطر، موفقیت‌اش را تقدیم به دختر فقیدش ژانا کند.

باید دید او به کمک جوان‌های فوق‌العاده‌ای چون پدری، فران تورس، گاوی، پائو تورس، پینو، فاتی و ویلیامز می‌تواند در خاورمیانه به دومین قهرمانی برسد یا خیر.

ژاپن؛ سامورایی در اندیشه‌ی تخطی از یک فرمول عجیب

تا سال 1998 حتی در یک جام جهانی هم حضور نداشتند و از جام 98 تا به حال، فرصت حضور در یک دوره از مسابقات را هم از دست نداده‌اند. سامورایی‌های آبی در مستطیل سبز هم مانند دنیای خارج از آن نشان دادند می‌توانند با تلاش و برنامه‌ریزی مناسب هر غیرممکنی را ممکن کنند. دیگر خبری از تیم دست و پا بسته‌ی دهه‌ی 90 نیست که متکی به بازیکنان و مربیان برزیلی و خارجی باشد. آن‌ها حالا با یک سرمربی ژاپنی و با انبوهی از بازیکنان لژیونر می‌خواهند در گروه مرگ طعم شیرین چهارمین صعود خود در هفتمین حضور را بچشند.

نگاهی گذرا به کارنامه‌ آن‌ها در تاریخ جام جهانی می‌اندازیم. در سال 1998 با 3 شکست نزدیک راهی خانه شدند. 4 سال بعد به اتفاق کره‌‌جنوبی میزبانی را به‌دست آوردند و با 7 امتیاز از گروه خود صعود کردند اما به دست ترکیه‌ سنول گونش از مسابقات کنار رفتند. در جام 2006 تیم تحت هدایت زیکو نمایش خوبی نداشت و با یک مساوی و 2 شکست، از دور گروهی کنار رفت.

سال 2010 ولی شاهد دومین صعود سامورایی‌ها از گروه‌شان بودیم. آن‌ها به هلند باختند اما پیش و پس از آن از سد تیم‌های کامرون و دانمارک گذشتند و با درخشش نفراتی چون کیسوکه هوندا، شونسوکه ناکامورا و اندو راهی دور دوم شدند. باخت در ضربات پنالتی مقابل پاراگوئه، آن‌ها را برای دومین بار در دور دوم با حذف مواجه کرد.

آلبرتو زاکرونی نتوانست تیم یکدستی را در برزیل مهیای مسابقات کند. شاگردان او با یک امتیاز قعرنشین شدند و خیلی زود به خانه بازگشتند اما چهار سال بعد مردان آکیرا نیشینو نمایشی فوق‌العاده داشتند. پیروزی مقابل دانمارک، تساوی برابر سنگال و باخت به لهستان کار را به جایی رساند که آبی‌پوشان به‌خاطر دریافت کارت زرد کمتر نسبت به نماینده‌ی آفریقا، پشت سر کلمبیا به یک‌هشتم نهایی برسند. آن‌ها در مصاف با بلژیک مدعی با 2 گل پیش افتادند اما بازگشت دراماتیک شیاطین سرخ اروپا ترمز سامورایی‌ها را یک مرتبه‌ی دیگر در دور یک‌هشتم کشید و باعث شد نماینده‌ شایسته‌ی آسیا در حذف از این مرحله هت‌تریک کند.

دستیار نیشینو در سال 2018، همزمان سکاندار تیم امیدها و بزرگسالان ژاپن شد. دومی جام ملت‌های 2019، حضور در کوپا آمریکا و همچنین شرکت کردن در المپیک توکیو، حسابی هاجیمه موریاسو را آب‌دیده کرده است. او تیمی را در اختیار دارد که 13 بازیکنش در سطح اول فوتبال اروپا، خاصه در بوندس‌لیگا مشغول به بازی هستند و مهره‌های تاثیرگذاری برای باشگاه‌های خود به حساب می‌آیند.

دائیچی کامادا (آینتراخت فرانکفورت)، تاکومی مینامینو (موناکو)، هیروکی ایتو (اشتوتگارت)، تاکهیرو تومیاسو (آرسنال)، کائورو میتوما (برایتون)، تاکه‌فوسو کوبو (رئال سوسیه‌داد) و ... از مهمترین نفرات ژاپن به‌شمار می‌روند. آن‌ها طبق فرمولی عجیب از اولین حضور خود تا به‌حال یک در میان از دور گروهی کنار رفته‌اند و به یک‌هشتم رسیده‌اند و حالا نوبت به حذف آن‌ها در مرحله‌ اول رسیده است. هم‌گروهی با اسپانیا و آلمان هم روی این فرمول صحه می‌گذارد ولی ژاپنی‌ها بازهم به دنبال این هستند تا معادلات را بر هم بریزند.

کاستاریکا: بازهم گروه مرگ، بازهم صعود؟

در سال 2014 با تیم‌های انگلیس، اروگوئه و ایتالیا هم‌گروه شدند. هر سه رقیب‌شان سابقه‌ی قهرمانی در جام جهانی را داشتند و برای کسب یک افتخار دیگر به مسابقات آمده بودند. سه‌رنگ‌ها ولی بعد از هشت سال، قرار بود چهارمین حضور خود را تجربه کنند. کسی برای شاگردان ناشناخته‌ی خورخه لوئیز پینتوی کلمبیایی شانسی قائل نبود.

اما آن‌ها صدرنشین همان گروه ترسناک شدند و کاری کردند که هم ایتالیا و هم انگلیس در دور گروهی با مسابقات وداع کنند. کسب 7 امتیاز به کاستاریکا کمک کرد تا سرگروه شود و در دور بعدی به مصاف یونان برود. آن‌ها در ضربات پنالتی با درخشش کیلور ناواس از سد شاگردان فرناندو سانتوش گذشتند و حریف هلند شدند. تیم تحت هدایت فان‌خال برای گذر از سد سه‌رنگ‌ها تا ضربات پنالتی صبر کرد و تیم کرولِ تعویضی بود که شگفتی‌سازهای منطقه‌ی کونکاکاف را از گردونه‌ی مسابقات حذف کرد.

با این‌وجود بهترین نتیجه‌ تاریخ کاستاریکا به‌دست آمد. آن‌ها بهتر از تیم 1990 که تا یک‌هشتم نهایی بالا رفته بود عمل کردند. در روسیه، کاستاریکا نتوانست درخشش 4 سال قبل را تکرار کند و در همان دور نخست با مسابقات وداع کرد.

حالا ولی بار دیگر آن‌ها با هدایت یک مربی کلمبیایی به نام لوئیز فرناندو سوارز وارد کارزار شده‌اند. کاستاریکا برای جهانی شدن در منطقه‌ی خود چهارم شد و در پلی‌آف از سد نیوزیلند گذشت. آن‌ها یک مرتبه‌ی دیگر در گروهی حضور دارند که کسی شانسی برای‌شان قائل نیست. باید دید کیلور ناواس، برایان روئیز و جوئل کمپل، ستاره‌های تیم 2014، در آخرین پرفورمنس خود در جام جهانی می‌توانند بار دیگر شگفتی‌ساز شوند یا خیر.