football360 logo

بهترین بازیکنان تاریخ که دستشان به جام‌جهانی نرسید؛ پادشاهان بدون تاج!

03 دی 1401 ساعت 11:4825 نظر
نرسیدن به جام طلایی، دلیلی بر عدم حضور در جمع بهترین‌های تاریخ نیست.
به گزارش فوتبال 360، تاج‌گذاری لیونل مسی در قطر و فتح جام‌جهانی با تیم ملی کشورش، یک اتفاق ویژه بود. اتفاقی که برای تکمیل کردن کارنامه یکی از بهترین‌های تاریخ، اگر «بهترین» نباشد، به بهترین شکل ممکن افتاد و جای خالی تنها جام در ویترین افتخارات دارنده 7 توپ طلا، پر شد.
در مقایسه با دیگو آرماندو مارادونا، مسی فقط یک جام طلایی کم داشت و در تورنمنتی که کریستیانو رونالدو آن را با اشک ترک کرد، به‌ بهترین شکل به آن دست یافت. حذف پرتغال از جام‌جهانی و به‌تبع، عدم تجربه قهرمانی در جام‌جهانی توسط رونالدو، هرگز نمی‌تواند سایر افتخارات و ویژگی‌هایی که رونالدو در دوران اوجش داشته را زیر سوال ببرد. او رقیبِ قابل احترام لیونل مسی در مستطیل سبز بوده و رقابت این 2 فوق ستاره، به خصوص در روزگاری که هر دو در لالیگا به میدان می‌رفتند، بهترین خاطرات بسیاری از طرفداران فوتبال را شکل داده است و هیچکس نمی‌تواند 5 توپ طلای رونالدو را کم‌ارزش تلقی کند.
حسرت همیشگی جام طلایی
در طول تاریخ فوتبال، بازیکنان همچون کریستیانو رونالدو کم نبوده‌اند. بازیکنانی که در عصر خود، فوق‌ستاره یک نسل به حساب می‌آمدند اما هرگز دستشان به جام‌جهانی نرسید. از یوهان کرویف و اوزه بیو گرفته تا پائولو مالدینی، میشل پلاتینی و حتی فرانس پوشکاش و آلفردو دی‌استفانو. ستارگانی که بسیاری را عاشق تماشای فوتبال کردند و در نهایت، حسرت فتح جام‌جهانی برای همیشه در کنارشان ماند. کرویف شاید بزرگ‌ترین بازیکن این جمع باشد. بازیکنی که به هر جهت اسطوره بود و اسطوره ماند. از درخشش در سبک بازی توتال فوتبال تا کسب انواع و اقسام افتخارات در سطح باشگاهی و جوایز انفرادی.
کرویف، خودِ هلند بود!
کرویف مظهر زیبایی فوتبال بود و تنها حسرتش، عدم کسب افتخار با هلند بود. در جام‌جهانی 1974، هلند برای قهرمانی همه‌چیز داشت؛ از جمله یوهان کرویفِ آماده که بهترین بازیکن جهان فوتبال در آن سال به حساب می‎‌آمد. لاله‌های نارنجی در مسیر رسیدن به فینال، همه تیم‌ها را قلع‌وقمع کردند اما در آخرین گام، باحداقل اختلاف بازی را به آلمان غربی واگذار کردند و کرویف علیرغم کسب عنوان بهترین بازیکن جام، دستش به کاپ نرسید. او در جام‌جهانی 1978 نیز شرکت نکرد. دلیل این عدم شرکت، هرچه که بود، باعث شد هلند یک فینال دیگر را هم برای دومین مرتبه متوالی از دست بدهد و جای خالی کاپ طلایی، نه‌تنها در ویترین افتخارات کرویف با تنها یک حضور در تورنمنت خودنمایی کند، بلکه هلند هم به عنوان بهترین تیمی که هرگز فاتح جام‌جهانی نشده، شناخته شود.
قربانی تک ستاره بودن در تیم ملی
قبل از آنکه کریستیانو رونالدو در مستطیل سبز چشم‌ها را به خود خیره کند و اصلاً پیش از آنکه دیده به جهان بگشاید، اوزه بیو به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال پرتغال شناخته می‌شد. مردی که کم شباهت به پله هم نبود و در جام‌جهانی 1966، خیره‌‎کننده ظاهر شد. او هرچند عنوان آقای گلی رقابت‌ها را با 9 گل به دست آورد اما در مرحله نیمه‌نهایی، شاهد شکست تیمش مقابل انگلیسِ میزبان بود و همچون هلند و یوهان کرویف، دست پرتغال و اوزه بیو و حالا کریستیانو رونالدو نیز از رسیدن به جام طلایی کوتاه مانده است.
طلسم شوم ضربات پنالتی
پائولو مالدینی، شاید برازنده عنوان «باثبات‌ترین ستاره درخشان در فوتبال جهان» باشد. مردی که در 4 جام‌جهانی به میدان رفت و پیش از آنکه لئو مسی پا به عرصه ظهور بگذارد، به همراه لوتار ماتئوس رکورددار حضور در بازی‌های جام‌جهانی بود. از مجموع 4 حضور مالدینی در جام‌جهانی، 3 مرتبه ایتالیا با ضربات پنالتی از دور مسابقات کنار رفت. در اولین تجربه مالدینی، آتزوری در نیمه‌نهایی توسط آرژانتین با ضربات پنالتی کنار زده شد. دوره بعد و در خاک ایالات متحده، آرزوهای پائولو در یک قدمی رسیدن به جام طلایی، توسط برزیل و در ضربات پنالتی دیدار فینال نقش بر آب شد.
زندگی با تلخیِ بی‌پایان
او در رابطه با شکست دراماتیک ایتالیا در آن تورنمنت می‌گوید: «من هرگز نتوانستم با آن شکست کنار بیایم. من هرگز از کنار آن شکست عبور نکردم و به‌جای فراموش کردنش در برهه‌ای از تاریخ، هر روز با آن اتفاق تلخ زندگی می‌کنم.» جام‌جهانی 1998 در خاک فرانسه نیز سرنوشت متفاوتی نداشت و ایتالیا باز هم توسط حریف (فرانسه)، در ضربات پنالتی و این بار در مرحله یک‌چهارم نهایی از دور مسابقات کنار زده شد. در جام‌جهانی 2002 و زمانی که پائولو آخرین تجربه‌اش در این مسابقات را پشت سر می‌گذاشت، ایتالیا در یک بازی پر حرف و حدیث در برابر کره‌جنوبی میزبان در دور یک‌هشتم نهایی شکست خورد تا بیست‌وسومین تجربه مالدینی در جام‌جهانی، به بدترین شکل ممکن پایان یابد.
ستاره بد اقبال در آسمان لاجوردی
پائولو مالدینی که در جام‌جهانی، حذف در تمامی مراحل حذفی را تجربه کرده بود، سال 2000 نیز فینال جام ملت‌های اروپا را با گل طلایی فرانسوی‌ها از دست داد تا بزرگ‌ترین حسرت مالدینی به‌عنوان یکی از پرافتخارترین بازیکنان اروپایی در سطح باشگاهی، عدم کسب جام در پیراهن تیم ملی باشد. متاسفانه او ایتالیا را در جام‌جهانی 2006 که سرانجام به قهرمانی ختم شد، همراهی نکرد و شاهد بالای سر بردن جام طلایی توسط هم‌بازیان سابقش بود.
او در چند میلی‌متری جام بود!
فرانس پوشکاش، نمادی از طلایی‌ترین دوران تاریخ مجارستان در مستطیل سبز است. تیمی که با اختلاف، بهترین در جهان بود و درحالی پا به تورنمنت سوئیس 1954 گذاشت که به مدت 4 سال شکست را تجربه نکرده بود. مجارستان در مسیر رسیدن به فینال، همه رقبا از جمله آلمان غربی را با پیروزی‌های پر گل نه، «بسیار پر گل» شکست داد و درحالی که در تکراری از بازی دور گروهی مقابل ژرمن‌ها آماده بود تا برای اولین بار قهرمانی در تاریخ جام‌جهانی را تجربه کند، ابتدا با 2 گل پیش افتاد تا جشن قهرمانی، خیلی زود در اردوگاه مجارستان آغاز شود اما ناگهان آلمان غربی معجزه‌وار به بازی برگشت و مجارستان برای اولین بار در طول 4 سال، در بدترین مکان و بدترین زمان ممکن، شکست را تجربه کرد تا پوشکاش، جام قهرمانی جهان را از دست رفته ببیند.
تنها ناقهرمانِ قهرمان قاره!
در این میان، میشل پلاتینی تنها ناقهرمانِ جهان است که قهرمانی با تیم ملی کشورش در قاره را تجربه کرده است. او سال 1984، در رقابت‌های جام ملت‌های اروپا یک تنه تیمش را قهرمان اروپا کرد و رکوردی خارق‌العاده از خود برجای گذاشت که هنوز هیچ بازیکنی نتوانسته آن را بشکند اما تجربه پلاتینی در جام‌جهانی، یک مرتبه پیش از قهرمانی اروپا و یک مرتبه پس از آن، زمین تا آسمان با رقابت‌‎های جام ملت‌های اروپا فاصله دارد.
فرانسه در هر 2 تورنمنت 1982 و 1986، در شرایطی متفاوت و هربار در مرحله نیمه‌نهایی مغلوب آلمان غربی شد تا پلاتینی بدون کسب جام طلایی، نامش را به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال به ثبت برساند. از جمع این بازیکنان، کسی می‌تواند منکر «یکی از بهترین‌های تاریخ» بودنشان، صرفاً به سبب عدم دست یافتن به جام‌جهانی شود؟

نظرات کاربران

برای ثبت نظر خود وارد شوید.

درحال بارگذاری