قحطی مهاجم تمام‌کننده در فوتبال ایران؛ زنگ خطری که به صدا در آمده است
به گزارش فوتبال 360، مهاجمان فوتبال ویژه‌ترین پست در فوتبال هستند؛ هواداران آن‌ها را می‌پرستند، مدیران روی آن‌ها حساب می‌کنند و آن ماشین گلزنی زیبا اگر یخ زده هم باشد، به‌واسطه لحظات شیرینی که برای هواداران ساخته، بی قید و شرط دوست داشته می‌شود. مهاجمان نقش اول خاص‌ترین دیدارها هستند. اما این موضوع در فوتبال ایران کمی متفاوت است. در فوتبال ایران این مدافعان هستند که مورد توجه هواداران قرار می‌گیرند چرا که معمولا بیشتر از مهاجمان گل می‌زنند و همینطور فرشته نجات تیم‌شان می‌شوند.
با یک نگاه به لیست گلزنان فصل 02-1401، شهریار مغانلو و عارف رستمی با 7 گل و بعد از آن نیز محمدرضا آزادی با همراه با سجاد بازگیر، رضا اسدی، حامد شیری، محمد عباس زاده و یورگن لوکادیا با شش گل در رده دوم قرار دارند.
گلزنان عصا به دست!
در میان لیست گلزنان این فصل، شهریار مغانلو با 28 سال سن آقای گل لیگ محسوب می‌شود و عارف رستمی و سجاد بازگیر که اولین فصل خود را در لیگ برتر را پشت سر می‌گذارند، هر کدام 26 و 28 سال سن دارند. نیاز نیست که این آمار را با کشورهای اروپایی مقایسه کنیم و با یک نگاه به لیگ‌های حوزه خلیج فارس متوجه می‌شویم که بازیکنان ایرانی معمولا در سن 28 سالگی به فوتبال ایران معرفی می‌شوند، تا 30 سالگی به غول‌های فوتبال ایران می‌پیوندند و اگر خوش شانس باشند در همان سن ملی پوش می‌شوند. البته در این بین بازیکنانی چون شهریار مغانلو، مهدی قایدی، رضا شکاری و محمد محبی توانستند در سنین پایین استعداد خود را بروز دهند.
در فوتبال مدرن می‌بینیم که وینگرها و هافبک‌ها بهتر از مهاجمان مرکزی عمل می‌کنند و حتی مدافعان کناری هم هر بازی را به امید گلزنی وارد زمین می‌شوند. در فصل 1401/02، 21 مدافع میانی، 9 مدافع چپ، 10 مدافع راست، 15 هافبک میانی، 14 هافبک تهاجمی، 16 وینگر چپ، 18 وینگر راست و 32 مهاجم مرکزی موفق به گلزنی شده‌اند و 25 نفر از این مهاجمان بالای 26 سال سن دارند.
این آمار باعث اعتراض صمد مرفاوی سرمربی تیم ملی جوانان هم شده و او در اظهارنظری جدید گفته است: «متاسفانه فوتبال ما از این مسئله در خط حمله رنج می‌برد. با سابقه‌ای که فوتبال ایران داشت، الان هم در سطح بالا گلزنی کم است. خیلی تلاش کردیم تا مهاجمان سرزن و بلندقد داشته باشیم که متاسفانه نبود. هرچه در فوتبال ایران هست، هافبک دفاعی است که آموزش می‌بینند. دست روی هرکسی گذاشتیم گفتند هافبک دفاعی است. مگر یک تیم چند هافبک دفاعی می‌خواهد؟ تمام تیم‌های پایه با سیستم ۱-۳-۲-۴ و با دو هافبک دفاعی بازی می‌کنند در حالی که رقبایمان یک هافبک دفاعی دارند. نمی‌توانیم ساختار فیزیکی فوتبالمان را عوض کنیم. ذات فوتبالمان همین است».
صدرنشینان جدول گلزنان لیگ برتر ایران با میانگین هر ۲۵۷ دقیقه یک‌بار دروازه حریفان را باز کردند. این در حالی است که ضعیف‌ترین آمار گلزنی در میان سه کشور حاشیه خلیج فارس (قطر، عربستان و امارات) و همچنین پنج لیگ معتبر اروپایی متعلق به لوشامپیونه است که صدرنشین جدول گلزنان این لیگ میانگین هر ۱۳۸ دقیقه یک‌بار گلزنی را ثبت کرده است که فاصله زیادی با صدرنشین گلزنان لیگ برتر ایران دارد.
این آمار نگران کننده است و قطعا کمیته آموزش، فنی و نهادهای فوتبال مانند سازمان لیگ به جز برگزاری مسابقات و پیش بردن هفته‌به‌هفته بازی‌ها، باید فکری به حال فوتبال پایه ایران بکنند. از فوتبالی که همیشه مهاجمان گلزن در آن ظهور کرده‌اند و نام‌هایی مانند علی دایی، مهدی طارمی، سردار آزمون و وحید هاشمیان در آن درخشیده‌اند، بیش از این انتظار می‌رود.
کورسوی امید در تاریکی شب
بسیاری از تیم‌های بزرگ فوتبال اروپا به‌سراغ شماره نه کاذب رفته‌اند و با یک نگاه به 5 فصل اخیر فوتبال اروپا به وضوح متوجه روند پیشرفت این تاکتیک می‌شوید. در فوتبال ایران هم برخی تیم‌ها به این روش روی می‌آورند و برای مثال یحیی گل محمدی در هفته‌هایی که لوکادیا را در دسترس نداشت و خبری از جذب مهاجم نبود، با قرار دادن محمد عمری در خط حمله اتفاقی ویژه را در فوتبال ایران رقم زد. اگر چه عمری در این پست کم بازی می‌کند اما عملکردی قابل قبول داشته است.
در لیگ فرسوده ایران می‌توان به بازیکن جوانی چون محمدرضا آزادی هم دل بست و امید داشت که سرنوشت متفاوتی نسبت به هم سن و سالان خود تجربه کند. البته باید دید این قحطی چه زمانی به پایان می‌رسد و با وجود سن بالای ملی پوشان این موضوع به تازگی به تیم ملی هم کشیده می‌شود و سوال اینجاست چه زمانی قرار است به جوان‌سازی و نسل‌سازی برویم؟ حالا یا پس از جام ملت‌های آسیا یا شاید هم بعد از جام جهانی 2026!
