پرونده ویژه تورینو؛ آه از آن رفتگانِ بی‌بازگشت

به گزارش فوتبال 360، فوتبال باشگاهی در کشور ایتالیا پس از برگزاری المپیک لندن با آغاز فصل جدید سری آ از سر گرفته شد. تیم ملی ایتالیا در مسابقات المپیک به عنوان مدافع عنوان قهرمانی در این دوره مسابقات پس از 12 سال، باز هم تحت هدایت پوتسو با قبول شکست مقابل دانمارک از رسیدن به جمع 4 تیم نهایی بازماند و این ناکامی فوتبال ایتالیا را به شوک فرو برد.
پوتسو چنان جایگاه ویژه‌ای در تاریخ فوتبال ایتالیا و به‌خصوص شهر اولین‌ها داشت که استادیوم بزرگ تورین به نام او آراسته شده و ترجیح داده بود برای گذران فعالیتش در روزگار پیش از کهنسالی، درگیری با فوتبال را به عنوان روزنامه‌نگار ادامه دهد.

برای شکوه ایتالیا، بمیرید!

پوتسو علاوه بر ابداع سیستم ww در فوتبال ایتالیا با آرایش 3-2-3-2 تحت عنوان «مِتودو»، به لطف همکاری با اوگو مایزل، سرمربی افسانه‌ای اتریش، مبتکر استفاده از بازیکنان به دنیا آمده خارج از مرزهای ایتالیا برای تیم ملی فوتبال این کشور به لطف ملیت ایتالیایی اجدادشان بود و یکی از موفق‌ترین «اوریوندی‌» تاریخ فوتبال را به ایتالیا معرفی کرد. لوئیس مونتی سابقه حضور در فینال جام‌جهانی 1930 با آرژانتین را داشتاما نقش اول قهرمانی ایتالیا در جام‌جهانی 1934 بود.
پوتسو درباره استفاده از اوریوندی در ترکیب تیم ملی گفته بود: «اگر آنها مایل به مردن برای ایتالیا باشند، آنگاه نسبت به بر تن کردن پیراهن تیم ملی این کشور هم توانا خواهند بود!» نکته اینجاست چنین جمله‌ای، حکایت از حضور بازیکنان در جبهه‌های جنگ جهانی دوم زیر پرچم ایتالیا داشته است.

اردوی برزیل، سکانس اول فاجعه

پس از ناکامی ایتالیا در مسابقات فوتبال المپیک، هدایت ایل تورو به لزلی لیوزلی، نخستین انگلیسی تاریخ باشگاه واگذار شد و ارنو اربشتین پس از جان سالم به در بردن از اردوگاه کار اجباری نازی‌ها، به‌عنوان مدیر فنی کنار لیوزلی قرار گرفت.
تیم، فصل را پس از حضور طولانی مدت در اردوی برزیل برای انجام بازی دوستانه با تیم‌های سائوپائولو، کورینتیانس و پالمیراس آغاز کرد؛ جایی که شاگردان مرد انگلیسی تنها یک بازی را واگذار کرده بودند و فصلی که از میانه سپتامبر 1948 آغاز شد را تورینو با 7 پیروزی به هفته دهم رساند. عنابی‌پوشان رفت و برگشت یوونتوس را شکست دادند و مقطعی اختلاف امتیاز تیم با رتبه دوم جدول به 6 امتیاز افزایش یافت.

بازی دوستانه‌ که اگر نبود...

در بحبوحه برگزاری فصل 49-1948 سری آ، وقتی هنوز 4 هفته به پایان مسابقات باقی مانده بود، تورینو با 4 امتیاز بیشتر نسبت به نراتزوری صدر جدول را در اختیار داشت. در این مقطع آنها برای برگزاری بازی دوستانه در پرتغال به مناسبت گرامیداشت  جذب به فرانسیسکو فریرا، کاپیتان تیم ملی پرتغال و اسطوره فوتبال بنفیکا که از رئال مادرید هم پیشنهاد داشت به لیسبون سفر کردند.
بنفیکا بازی دوستانه را با نتیجه ۴ بر ۳ پیروز شد اما زمانی که پسران لِزلی لیوِزلی در مسیر برگشت به تورین بودند، هواپیمای 3 موتوره فیات با مجموع 31 سرنشین پس از سوخت‌گیری مجدد در بارسلون و وقتی اعضای تیم ناهار مشترک را با اعضای تیم میلان صرف کردند، بدون توجه به شرایط آب و هوایی مه‌آلود و بارانی نامناسب شمال ایتالیا بار دیگر به پرواز درآمد.

کسی صدای ما را می‌شنود؟

ساعت 17:03 در ارتفاع 669 متری از سطح دریا، خلبان وقتی گمان می‌کرد کلیسا در سمت راست هواپیما قرار گرفته، بی‌محابا به مسیرش در مه غلیظ ادامه داد تا ناگهان دیواره غول‌پیکر را درست مقابل چشمانش ببیند! ارتباط رادیویی از سمت برج مراقبت به تبع اوضاع جغرافیایی، قطع شده بود و بدون هدایت، هواپیما در شرایط ناپایدار جوی با سرعت 180 کیلومتر بر ساعت به دیوار کلیسای سوپرگا برخورد کرد.
ساعت 17:05 سرانجام برج مراقبت با هواپیمای حامل تیم تورینو تماس برقرار کرد اما پس از تلاش‌های مداوم، پاسخی دریافت نشد. هر 31 سرنشین هواپیما در این پیشامد دردناک جان سپرده بودند و وظیفه شناسایی قربانیان به ویتوریو پوتسو داده شد. سرمربی پرافتخار ایتالیایی قرار بود به همراه تیم در این سفر حاضر باشد اما همچون مالک باشگاه، فروچو نوو به سبب بیماری آنفولانزا تیم را همراهی نکرد.

شاخه هم‌خونِ جدا مانده

پوتسو جسد تمامی دوستانش را شناسایی کرد و شاگردانی که تا یک سال پیش تحت هدایت او در تیم ملی ایتالیا می‌درخشیدند را به خاک سپرد. این پایان دوران حرفه‌ای پوتسو را رقم زد. سرمربی فاتح ۲ جام‌جهانی، ۲ جام بین‌المللی اروپای مرکزی و یک  المپیک با تیم ملی ایتالیا، پس از تماشای این صحنه توانی برای ادامه دادن در مستطیل سبز باقی نداشت.