کشف رموز ابتدایی‌ترین نسخه فوتبال؛ سر آهو در تن انسان، بدن انسان قربانی برای خدایان!
به گزارش فوتبال360؛ اسنادی جدید کشف شده که حکایت از وجود ورزشی کمابیش شبیه فوتبال در فرهنگ مایاها دارد.
فوتبال در نسخه ابتدایی‌اش در آمریکای مرکزی و به طور مشخص در هندوراس، بلیز، مکزیک و گواتمالا با توپی از جنس لاستیک بازی می‌شده است.
فوتبال مایاها در زمین‌های سنگی بزرگ و منحصر به فردی شکل می‌گرفت و هر شهر زمینی با نمادهای خاص خودش داشته. در واقع زمین‌ها با بهره‌گیری از نمادهای هر شهر، فرهنگ، قدرت و میزان ثروت شهر را بازنمایی می‌کردند. پس تنها برای ورزش طراحی نشده بودند و می‌شد در زیرلایه‌های آنها سبک زندگی و عادات مردم هر شهر را جستجو کرد. این بازی علاوه بر جنبه ورزشی دارای جنبه‌های سیاسی و دینی هم بود.
گفته می‌شود پس از برگزاری بازی، تیم بازنده را قربانی و به خدا هدیه می‌کردند تا با این کار او را خشنود و برکت را به سرزمینشان سرازیر کنند.
حتی گاهی از سر بازیکنان به جای توپ استفاده می‌کردند که این عمل موجب شور و حال تماشاگران و سرخ‌تر شدن زمین مسابقه می‌شد.
دیوارهای زمین‌ها را با نقشی از مسابقات و صحنه‌های حماسی،اساطیر و فرمانروایان مایاها و اسیران و جنگویان منقش می‌کردند. یکی از این آثار شامل نبرد ۲ برادر بود که بر سر این بازی یکی از آنها جان خود را از دست داد و از سرش به عنوان توپ استفاده شده بود. تمام این تصاویر به دلیل خشونت بالای مسابقات مدام به خون آغشته بودند.
تنها در ارتفاعات چیاپاس (جنوبی‌ترین ایالت مکزیک که در جوار کشور گواتمالا قرار دارد) و گواتمالا، تاکنون ۳۰۰ زمین فوتبال کشف شده است.
زمین مسابقه دارای سکوهایی برای حضور پرشمار تماشاگران و مقامات سیاسی و فرمانروایان بوده و داخل زمین به شکل یک راهرو طولانی طراحی شده بود؛ مانند شکل بزرگ حرف I.
قربانی کردن بازیکنان؛ کابوس یا اغراقی تاریخی؟
عده‌ای معتقدند بلافاصله بعد از اتمام بازی و مقابل چشم تماشاگران، بازیکنان بازنده اعدام می‌شدند تا مایاها آیین دینی خود و ابراز ارادت خود را نسبت به خدایشان انجام داده باشند.
گروه دیگری معتقدند این مسابقات صرفا برای این بوده تا در خلال آنها پادشاهان اسیر و اسرای عادی و متخلفین جامعه اعدام و توجه مردم نسبت به مراسمات مذهبی جلب شود
اما در مقابل نفراتی بر این نظر استوارند که در واقع کسی در این بازی‌ها اعدام نمی‌شده و اگر هم کشتاری در کار بوده نه مربوط به بازیکنان بلکه مربوط به اسرا بوده است و این را نمی‌توان بخش جدایی‌ناپذیر این بازی دانست.
قوانین بازی
نفرات تیم‌ها در هر ۲ تیم از 2 الی 6 نفر متغیر بوده و در تصاویر باستانی علاوه بر این افراد یک شخص اضافی دیده می‌شود که گمان می‌رود داور مسابقه باشد. البته مسابقه در طول قرن‌ها بارها دستخوش تغییرات بسیار شده اما می‌گویند این مسابقه مدت زمانی حدودا ۲ هفته داشته است.
توپ و ویژگی‌هایش
اکثر دانشمندان معتقدند توپ این بازی 3 الی 4 کیلوگرم وزن داشته و اندازه‌ای در حدود 110 الی 130 میلی‌متر، از مشخصات توپ لاستیکی بوده است.
مایاها، درخت‌های کائوچو را برای تولید توپ، پرورش می‌دادند. این درختان در مناطق گرمسیری مایاها رشد می‌کرده است.
نحوه انجام بازی
همانند فوتبال، توپ باید با پا و عضلات پایین‌تنه انسان و بدون برخورد با زمین از داخل حلقه‌ای از جنس سنگ که در بالای سر بازیکنان تعبیه شده بود، عبور می‌کرد و به تیم مقابل می‌رسید.
آنها باید با مهارت خود تلاش می‌کردند توپ را به گونه‌ای به سمت حریف بفرستند تا آنها نتوانند بدون برخورد با زمین آن را دریافت کنند؛ چیزی مانند والیبال امروزی!
لباس بازیکنان
لباس بازیکنان معمولا به تصاویری نمادین منقش شده بود و خاصیت محافظتی در برابر ضربات و در نواحی حساسی مانند زانو و بازو قرار داشت.
همچنین آنها با این نواحی هم به توپ ضربه می‌زدند چرا که آسیب کمتری رقم می‌زد و می‌توانستند با این کار از خودشان در برابر مصدومیت محافظت کنند.
همچنین به دلایلی آیینی یک سری بازیکنان در هنگام بازی از سر حیوانات، مانند سر آهو استفاده می‌کردند و آنها را روی سر خود می‌گذاشتند و به بازی می‌پرداختند.
یافته‌های پزشکی نشان می‌دهد با وجود گذشت قرن‌ها تغییر فشار حاکی از این بازی و فعالیت بدنی مورد نیاز برای این بازی چیزی در اندازه ورزش‌های تنیس و فوتبال امروزی بوده و ضربان قلب و فشار خون در حدود همین دو ورزش اندازه‌گیری شده که نشان می‌دهد خواسته‌های قلبی و عروقی انسان برای ورزش کردن در طول چندین قرن و هزاره ثابت مانده است.
برای ثبت نظر خود وارد شوید.
درحال بارگذاری