منتخب جهان در ایرلند؛ اگر آنها نمی‌رفتند
به گزارش فوتبال 360، اگر سریال معروف پیکی‌بلایندرز را دیده باشید یا اگر مطالعه‌ای تاریخی در اوایل قرن بیستم میلادی بریتانیا تجربه کنید، حتما متوجه یک جریان و یک پدیده برجسته در آن خواهید شد که با این نام شناخته می‌شود؛ ارتش جمهوری‌خواه ایرلند! آنها سال‌ها پیش از مطرح شدن فوتبال روی کره زمین در پی استقلال از بریتانیا بوده‌اند اما شواهد فوتبالی نشان می‌دهد چنین استقلالی هرگز به طور کامل رقم نخورده و حتی ساکنان جمهوری ایرلند هنوز هم خودشان را جزوی از انگلیس می‌دانند و اغلب ترجیح می‌دهند زیر پرچم انگلیس و در پیراهن تیم ملی این کشور به میدان بروند. شاید نوادگان همان کسانی که در سال 1918 به حزب جمهوری‌خواه ایرلند رای دادند هم در عصر حاضر تیم ملی پر از ستاره انگلیس را انتخاب کنند. بررسی بازیکنان تیم ملی انگلیس که می‌توانستند برای ایرلند هم بازی کنند، نتایج ویژه‌ای را به همراه دارد. انگلیس مدعی قهرمانی هیچ جامی نبود، ترکیب سه‌شیر با بحران‌ها و معضلات بسیاری مواجه میشد و ایرلند یکی از برجسته‌ترین قدرت‌های فوتبال ملی در دنیا نام می‌گرفت و برای فتح عناونی می‌جنگید؛ اگر بازیکنان دارای شانس بازی در این تیم برای انگلیس به میدان نمی‌رفتند.
خط دفاعی
ستاره خط دفاعی منچتسریونایتد، معمولا بهترین بازی‌هایش را برای تییم ملی انگلیس ارائه می‌کند و مورد اعتماد کادر فنی تیم ملی این کشور بوده و هست. می‌توانست برای ایرلند جنوبی بازی کند. در مورد هری مگوایر صحبت می‌کنیم. او حتی در روزهای سخت افت و فشار رسانه هم بازیکن ثابت تیم ملی بود و ساوتگیت ذره‌ای در رابطه با قابلیت‌هایش تردید نداشت. مگوایر می‌توانست یکی از 3 ضلع خط دفاعی ایرلند نام بگیرد و در کنار اتان آمپادو و همچنین ناتان کالینز، یک دفاع منجسم و قابل اعتماد را تشکیل بدهند. خط دفاعی ایرلند سرسخت و مستحکم میشد؛ اگر مگوایر و آمپادو ایرلند را به عنوان تیم ملی انتخاب می‌کردند. با این حال شانس ایرلند برای در اختیار داشتن این 2 بازیکن به اندازه ستاره‌هایی در پست‌های دیگر زیاد نبود و مدافع منچستر در مسیری طبیعی و قابل انتظار، پیراهن تیم ملی انگلیس را انتخاب کرد.
خط میانی
باید به سوابق بازی جک گریلیش در رده‌های سنی نگاهی دوباره بیندازیم. هیچ اثری از درخشش این ستاره تیم منچسترسیتی در تیمهای پایه انگلیس به چشم نمی‌خورد. او از نوجوانی برای ایرلند به میدان رفته و شاید اگر با استون‌ویلا به لیگ برتر انگلیس بازنمی‌گشت در نهایت در رده بزرگسالان هم ستاره تیم ملی ایرلند میشد. گریلیش اما پس از دعوت به اردوی تیم زیر 21 سال انگلیس، قید بازی برای ایرلند را زد و انگلیسی شد. او در میان ستاره‌های خط میانی با شانس بازی در تیم ملی ایرلند تنها نیست. شرایط برای ستاره بزرگ خط میانی آرسنال و قلب تپنده توپچی‌ها در میدان جالب توجه‌تر از گریلیش به نظر می‌رسد. رایس حتی سابقه 3 بازی برای تیم بزرگسالان ایرلند را هم دارد و در تمام رده‌های سنی مشغول درخشش در تیمهای پایه این کشور بوده است. دکلان رایس تا مدت‌ها امید آینده دوبلینی‌ها برای تیم ملی کشورشان به شمار می‌رفت. این امید با مطرح شدن هافبک میانی جوان وستهام در لیگ برتر و علاقه وافر مشتریان بزرگ برای خرید رایس به اردوی انگلیسی‌ها پیوست و او از خیر بازی برای ایرلند گذشت. جیمز مدیسون هم متولد انگلیس است اما او هم شانس بازی برای ایرلند را داشت و مثل رایس و گریلیش از این فرصت صرفنظر کرد و به تیم ملی انگلیس ملحق شد. در میان ستاره‌های خط میانی با فرصت بازی کردن برای تیم ملی ایرلند جنوبی، شاید کالوین فیلیپس بیشترین حسرت را برای نپذیرفتن شناسنامه ایرلندی داشته باشد. او در ترکیب تیم ملی انگلیس جایگاه قابل قبولی ندارد و هر از چند گاهی فقط به لیست بازیکنان دعوت شده اضافه می‌شود. فیلیپس هم می‌توانست ایرلندی باشد و احتمالا در صورت پذیرفتن این فرصت، تبدیل به یکی از مهم‌ترین بازیکنان تیم ملی کشورش میشد. از همه این موارد هم که بگذریم، نمی‌توانیم شهروند ایرلند بودن بلینگام را نادیده بگیریم. ستاره خط میانی کهکشانی‌ها و قوت قلب کارلو آنچلوتی هم می‌توانست برای ایرلند جنوبی بازی کند؛ اما تیم ملی انگلیس از همان رده‌های سنی موفق شد او را جذب و موضوع پیوستنش به تیم ملی ایرلند را منتفی کند.
ممکن بود انگلیس در خط میانی با کمبو بازیکن باکیفیت مواجه شود و در سوی مقابل ایرلند تیمی متشکل از این ستاره‌ها در خط میانی باشد؛ جود بلینگام، دکلان رایس، جک گریلیش، کالوین فیلیپس و جیمز مدیسون! تصور ایرلند با این بازیکنان هم می‌تواند ترسناک باشد و اگر آنها تدابیری برای جذب بازیکنان به تیم ملی خودشان به کار بگیرند، شاید شاهد ظهور یک قدرت بزرگ در فوتبال دنیا باشیم.
خط حمله
رکورد گلزنی در تیم ملی را هم شکست، از تاتنهام که به اندازه آرزوهایش بزرگ نبود، جدا شد، آقای گلی لیگ برتر انگلیس و بوندس‌لیگا را هم به کارنامه‌اش افزود و اکنون در مونیخ مشغول تلاش برای رسیدن به افتخارهای تیمی معتبر است. هری کین را می‌گوییم.؛گلزن مطرح فوتبال دنیا که هیچ تیمی آرزوی در اختیار داشتنش را انکار نخواهد کرد و جالب است اگر بدانیم، کین هم شانس بازی برای تیم ملی ایرلند را داشت. او می‌توانست ایرلندی باشد و اکنون به عنوان یک انگلیسی در میادین بین‌المللی حاضر می‌شود. به این ترتیب ایرلند در خط حمله هم صاحب مرگبارترین اسلحه‌ها میشد؛ اگر می‌توانست ستاره‌ها را برای پذیرفتن تیم ملی‌اش متقاعد کند.
یک پدیده خاص
تلاش زیادی شد تا ایوان فرگوسن، پدیده مستعد خط حمله برایتون برای انتخاب ملیت فوتبالی‌اش به انگلیس گرایش پیدا کند‌اما ستاره جوان لیگ برتر ترجیح داد با همان ملیت ایرلندی به کارش ادامه دهد و یک ساختارشکنی بزرگ در مسیر ستاره‌های هموطنش به وجود بیاورد. فرگوسن را به عنوان جانشین احتمالی کین و همی‌نطور وارث احتمالی پست گلزنی در تیم ملی انگلیس می‌شناختند. به او لقب هری کین جدید داده بودند اما جوان با استعداد برایتون تصمیم گرفت به عنوان هری کین ایرلند شناخته شود. او بین انگلیس و ایرلند، بر خلاف بسیاری از ستاره‌های بریتانیایی، ایرلند را برگزید تا خطر بزرگی متوجه سه‌شیر در آینده باشد. بازیکنی که باشگاه‌هایی مثل منچستریونایتد، آرسنال و منچسترسیتی به عنوان مشتریانش نام برده می‌شوند، قید بازی برای تیم با سابقه قهرمانی جهان و با پشتوانه تاریخی و مالی سنگین را زد و پیراهن ایرلند را پوشید تا شاهد نشانه‌های تکرار تاریخ بریتانیا این بار در عرصه فوتبال باشیم. باید پیکی‌بلایندرز را دوباره ببینیم یا تاریخ را دوباره بخوانیم. شاید حضور فرگوسن در تیم ملی ایرلند، تداعی‌گر همان پدیده اوایل قرن بیستم باشد و یک ارتش جمهوری‌خواه دیگر به دنبال استقلال از انگلیس باشد. بدون تردید سردسته این ارتش ایوان فرگوسن جوان است. انگلیسی‌ها برایش فرش قرمز پهن می‌کردند اما پیراهن سبز تیم ملی ایرلند را به هر چیز دیگری ترجیح داد.
