خاطره‌بازی با اینتر و بایرن؛ شب تسلیم شدن مونیخ
به گزارش فوتبال 360، آقای خاص هنوز در شمایلی خاص در بالاترین سطح فوتبال باشگاهی اروپا رجزخوانی می‌کرد. ژوزه مورینیو پروژه اینتر را در دست داشت و برای موفقیت تیم اول آن روزهای فوتبال ایتالیا تلاش می‌کرد. تیم او با اضافه شدن لوسیو از بارین مونیخ، وسلی اشنایدر از رئال مادرید، ساموئل اتوئو از بارسلونا و دیگو میلیتو از جنوا، رنگ و روی ترسناکی پیدا کرده بود و هیچ عذر و بهانه‌ای برای از دست دادن عناوین نداشت. مورینیو هم به دنبال بهانه نمی‌گشت و افتخار را جست‌وجو می‌کرد. نراتزروی مسیر دشواری برای رسیدن به فینال داشت. آن‌ها در این مسیر مجبور شدند چلسی و بارسلونا را از پیش رو بردارند. بارسا در همان فصل هم مسی را به عنوان آقای گل رقابت‌ها در ترکیبش می‌دید امل پشت عزم و اراده اینتر مورینیو جا ماند تا رقیب بایرن مونیخ ضمن قهرمانی در ایتالیا با رسیدن به فینال لیگ قهرمانان در پی رقم زدن یک 3 گانه تاریخی باشد. در سوی مقابل بایرن مونیخ اگر چه شرایط ساده‌تری برای راه‌یابی به دیدار پایانی داشت اما از سد محکم و سرسختی به نام منچستر الکس فرگوسن گذشت و با تشکیل زوج روبن و ریبری یک مدعی تمام و کمال برای قهرمانی به شمار می‌رفت. همه چیز آماده برپایی یک نمایش حساس و هیجان‌انگیز در سانتیاگو برنابئو بود.
ترکیب نابرابر
بایرن مونیخ هنوز مانوئل نویر را جذب نکرده بود و هنوز اسلحه مرگباری به نام رابرت لواندوفسکی را نداشت. ژابی آلونسو را هم نداشتند. در سوی مقابل اما مورینیو از دست و دلبازی و مطیع بودن سران اینتر لذت می‌برد. تیمش فقط یک مدافع بزرگ دیگر کم داشت. لوسیو را از همین بایرن به خدمت گرفتند تا تفاوت‌های بزرگی را برای نراتزوری رقم بزند. اینتر با ترکیب اشنایدر، میلیتو و اتوئو در خط حمله و با ستون‌هایی به نام خاویر زانتی، لوسیو، مایکون و والتر ساموئل در کارهای دفاعی به میدان آمد. اینتر سال 2010 حتی پیش از مسابقه هم یک گل از بایرن فن‌خال جلوتر به نظر می‌رسید. سرمربیان آینده منچستریونایتد، روزگار متفاوتی را در تیم‌هایشان سپری می‌کردند اما هر 2 در نهایت با شایستگی به فینال رسیدند.
خوشامدگویی برنابئو
سکوهای ورزشگاه خانگی رئال مادرید، مربی آینده‌اش را در حال تلاش برای فتح لیگ قهرمانان اروپا می‌دید. مورینیو برای رقم زدن یک پایان درخشان در اینتر و پیوستن به رئال آماده می‌شد. سانتیاگو برنابئو به نوعی منتظر خوش‌آمدگویی به آقای خاص بود. با این حال جو ورزشگاه برتری قاطعی برای هیچ یک از 2 طرف نداشت و آلمانی‌ها از طرفداران اینتر کم نمی‌آوردند.
شروع آرام
حساسیت بالای بازی غول‌های قاره سبز در ابتدا اتمسفر مسابقه را تحت تاثیر قرار داد. تیم‌ها با احتیاط به مصاف یکدیگر رفتند اما طولی نکشید انگیزه‌های سرشار بایرن و اینتر برای فتح لیگ قهرمانان زبانه کشید و میدان را به عرصه تاخت و تاز 2 تیم تبدیل کرد. حملات اینتر با نظر به مثلث آتشین خط حمله‌اش زهردار به نظر می‌رسید و بایرن هم البته سعی داشت مقابله به مثل کند. شروع آرام بازی خیلی زود به فراموشی رفت و نبرد درگیرانه و سرسختی در فینال لیگ قهرمانان شکل گرفت.
شب میلیتو
بدون تردید این بهترین شب زندگی دیگو میلیتو در عرصه باشگاهی بوده. ستاره آرژانتینی اولین فصل حضورش در اینتر را سپری می‌کرد و به نظر می‌رسید قرار است در حرارت حضور اتوئوی بزرگ ذوب شود اما دنیای خودش را در اینتر ساخت و شاید حالا از اتوئو هم در تاریخ نراتزوری محبوب‌تر باشد. اینتر در نهایت در دقیقه 35 بازی توسط میلیتوی خوشبخت به گل برتری دست پیدا کرد و نبض بازی بیش‌تر در اختیار نماینده ایتالیا قرار گرفت. بایرن اکنون باید ضمن تحمل فشار خط حمله رقیب، بر ستاره‌هایی مثل زانتی، ساموئل و لوسیو برای باز کردن دروازه غلبه می‌کرد. تلاش باواریایی‌ها قابل تحسین بود. میلیتو تصمیم گرفت این بهترین شب زندگی فوتبالی‌اش باشد. ستاره آرژانتینی دقیقا 35 دقیقه بعد باز هم به گل رسید و بایرن مونیخ در دقیقه 70 مسابقه زانو زد. از اینجا به بعد رویارویی با صخره‌های استوار شده در دفاع اینتر آنقدر دشوار بود که کاری از دست کلوزه و ماریو گومز هم برنیامد. هاوارد وب انگلیسی سوت پایان بازی را به صدا در آورد و برنابئو در جشن قهرمانی سرمربی آینده‌اش غوطه‌ور شد.
