تمجیدی دوباره از قهرمان پنهان سن‌سیرو؛ در آغوش زندگی
به گزارش فوتبال 360، فرانچسکو آچربی، مدافع کهنه‌کار اینتر در ۳۷ سالگی و برخلاف ذات تدافعی‌اش، موفق شد در دقیقه ۹۳ گل تساوی دراماتیک تیمش برابر بارسلونا را به ثمر برساند و بازی را به وقت‌های اضافه بکشاند. درست است داویده فراتزی گل پیروزی را به ثمر رساند و صعود غول‌های ایتالیایی به فینال لیگ قهرمانان اروپا را قطعی کرد اما ضربه تمام‌کننده آچربی در لحظه‌ای حساس، نمادی از این جدال پرهیجان و دیوانه‌وارِ 2 بازی رفت‌وبرگشت بود.
آچربی در حومه میلان متولد شده و حالا تنها ۹۰ دقیقه با قهرمانی اروپا فاصله دارد؛ جامی که پس از نبرد با مهاجمان سرسخت در زمین و مشکلاتی مانند سرطان، افسردگی و اعتیاد به الکل در زندگی شخصی‌اش، معنای عمیق‌تری برایش دارد.
دوران حرفه‌ای پرفراز و نشیب
فرانچسکو آچربی فوتبالش را در سال ۲۰۰۶ از پاویا در سری سی آغاز کرد و مدتی در سری دی با رناته بازی کرد. پس از دوره‌های کوتاه در اسپتزیا، رجینا و جنوا سرانجام در کیه‌وو نخستین بازی‌اش را در سری آ انجام داد.
او در سال ۲۰۱۲ به میلان رفت و کنار بازیکنانی چون روبینیو و بالوتلی بازی کرد اما تنها 6 ماه دوام آورد و دوباره راهی جنوا و سپس کیه‌وو شد. ثبات حرفه‌ای او از سال ۲۰۱۳ با ساسولو شکل گرفت؛ جایی که 5 فصل بازی کرد و پس از آن 4 سال در لاتسیو حضور داشت.
آچربی در فصل ۲۳–۲۰۲۲ به صورت قرضی به اینتر پیوست و سپس قراردادش شکل دائمی گرفت. تا امروز، او در مجموع ۱۴ سال، بازی در ۱۰ باشگاه مختلف را تجربه کرده.
مشکلات سلامتی آچربی
با این حال، سخت‌ترین مبارزات آچربی خارج از زمین فوتبال رخ داد. در دوران کوتاه حضورش در میلان، پدرش درگذشت و او دچار افسردگی شد. برای فرار از رنج، به الکل پناه برد.
در سال ۲۰۱۳، وقتی به ساسولو پیوست، مشخص شد به سرطان بیضه مبتلاست. او بلافاصله تحت عمل جراحی قرار گرفت و پس از بازگشت به تمرین در آزمایش دوپینگ جواب مثبت گرفت. آچربی هرگونه مصرف داروی ممنوعه را رد کرد و تغییرات هورمونی بدنش به دلیل بازگشت سرطان رخ داد. در نتیجه در ابتدای سال ۲۰۱۴ شیمی‌درمانی را آغاز کرد.
با این حال، آچربی می‌گوید همین سرطان نجاتش داد. او در گفت‌وگویی با «لا رپوبلیکا» در سال ۲۰۱۹ گفت:« بعد از مرگ پدرم، وقتی برای میلان بازی می‌کردم، به قعر افتادم. انگار فراموش کردم چطور بازی کنم یا چرا بازی می‌کنم. شروع به نوشیدن کردم. ممکن است متناقض به نظر برسد اما سرطان مرا نجات داد. چیزی داشتم برای جنگیدن، انگار دوباره زندگی را از نو شروع کرده بودم و دنیا را طور دیگری می‌دیدم. دیگر نمی‌ترسیدم. به خودم گفتم اگر دوباره برگردد چه؟ پاسخ دادم: دوباره با آن روبه‌رو می‌شوم. فکر می‌کنم این بیماری من را به انسان بهتری تبدیل کرد. پشیمانی و حسرت را از بین برد. ناظر دنیای اطرافم شدم. چیزهای اضافی، منفی، حتی توهمات را کنار گذاشتم. دست از رؤیاهای بزرگ برداشتم و تمرکزم را روی اهداف ساده گذاشتم.»
قهرمان ملی
آچربی در همان سالی که تحت شیمی‌درمانی قرار گرفت، نخستین بازی ملی‌اش را برای تیم ملی ایتالیا انجام داد. هرچند هرگز به اندازه مدافعان افسانه‌ای چون مالدینی یا کاناوارو شناخته نشد اما پس از قهرمانی در یورو ۲۰۲۰، نشان عالی لیاقت جمهوری ایتالیا را دریافت کرد. در این رقابت‌ها، او در دیدار برابر اتریش پاس گل پیروزی بخش ایتالیا در وقت اضافه را داد اما در مراحل بعدی نیمکت‌نشین بود.
از سال ۲۰۲۳ تاکنون، دیگر برای تیم ملی ایتالیا به میدان نرفت و در مارس ۲۰۲۴، پس از مطرح شدن اتهام اظهارات نژادپرستانه علیه خوان ژسوس، از تیم ملی کناره‌گیری کرد. قاضی ورزشی سری‌آ به دلیل نبود مدارک کافی، این پرونده را مختومه دانست و آچربی از مجازات گریخت؛ تصمیمی که با واکنش تند باشگاه ناپولی همراه شد.
پیروزی دراماتیک مقابل بارسا
در دیدار برابر بارسلونا، اینزاگی، آچربی را در نقشی مشابه با هری مگوایر به میدان فرستاد؛ مدافعی بلندقد که در لحظات حساس برای گلزنی به خط حمله منتقل می‌شود. آچربی درست مانند مگوایر در دیدار مقابل لیون، معجزه ساخت. این گل، نخستین گل اروپایی او در شصت‌وششمین بازی‌اش در لیگ قهرمانان و لیگ اروپا بود. جالب‌تر آن‌که این مدافع چپ‌پا و ۱۹۳ سانتی‌متری، گل را با پای راستش به ثمر رساند.
پس از گل با هیجان پیراهنش را درآورد و بدن خالکوبی‌شده‌اش را به نمایش گذاشت. خالکوبی‌های آچربی هرکدام داستانی برای گفتن دارند اما تصویر این کهنه سرباز زخم‌خورده و مبهوت از شدت شادی، که نمی‌دانست چگونه جشن بگیرد و تنها بر زانوهایش افتاده بود، نقطه عطفی پرشور بر داستانی پرفرازونشیب در دنیای فوتبال نام داشت.
