راکیتیچ خداحافظی کرد؛ پایان دوران باشکوه
16 تیر 1404 ساعت 19:3930 نظر
ایوان راکیتیچ از فوتبال خداحافظی کرد.
به گزارش فوتبال 360، ایوان راکیتیچ، ستاره باسابقه فوتبال کرواسی سرانجام در سن ۳۷ سالگی کفش‌هایش را آویزان و از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. این هافبک تکنیکی و باهوش با بیش از ۲ دهه درخشش در سطح اول فوتبال اروپا، یکی از نمادهای نسلی طلایی در فوتبال کرواسی و باشگاه‌هایی همچون سویا و بارسلونا به شمار می‌رود.
نمایش خوب
راکیتیچ فوتبال حرفه‌ای خود را از باشگاه بازل آغاز کرد و با نمایش خوب به بوندس‌لیگا رفت تا پیراهن شالکه را بر تن کند. او سپس با انتقال به سویا به دل هواداران این باشگاه راه یافت و پس از قهرمانی در لیگ اروپا، راهی بارسلونا شد. دوران حضور او در بارسلونا یکی از پرافتخارترین دوره‌های تاریخ این باشگاه بود.
او با بارسلونا به قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا (۲۰۱۵)، ۴ لالیگا، ۴ جام حذفی اسپانیا، ۲ سوپرجام اسپانیا، یک سوپر جام اروپا و یک جام جهانی باشگاه‌ها دست یافت. راکیتیچ پس از بازگشت دوباره به سویا، دومین قهرمانی‌اش در لیگ اروپا را جشن گرفت و سپس راهی الشباب عربستان شد. پایان مسیر حرفه‌ای او در هایدوک اشپلیت رقم خورد؛ وقتی آخرین بازی خودش را انجام داد و با تشویق هواداران به نقطه پایان رسید.
از تو متشکرم
در سطح ملی راکیتیچ با تیم ملی کرواسی به نایب قهرمانی جام جهانی ۲۰۱۸ رسید و بیش از صد بازی ملی در کارنامه‌اش داشت.
پس از پایان بازی، او در پیامی نوشت: «فوتبال عزیز از روز اول تو بخشی از زندگی من و از زمین بازی کوچک شهر مهلین در سوئیس تا بزرگ‌ترین استادیوم‌های دنیا همیشه در کنارم بودی.
تو اولین فرصت حرفه‌ای را به من دادی؛ در باشگاه بازل. آن زمان فقط یک بچه بودم اما تو باعث شدی باور کنم همه‌چیز ممکن است و تازه آن آغاز راه به حساب می‌آمد. در شالکه با تو رشد کردم. برای اولین‌بار از خانه دور شدم. یاد گرفتم با فرهنگ‌های دیگر و درس‌های تازه را روبه‌رو شوم. تو مرا قوی‌تر کردی و رشد فکری، درهای جدیدی را به رویم گشود.
این‌گونه به سویا رسیدم و آنجا تجربه‌ای متفاوت یافتم. تو چیزهای بسیاری به من بخشیدی. خانه‌ای دادی، افتخار کاپیتانی و اولین جام اروپایی‌ام را کسب کردم و مهم‌تر از همه، به خاطر تو، عشق زندگی ام را یافتم؛ شریک زندگی و مادر دخترانم و دقیقا وقتی فکر کردم هر چیزی را تجربه کرده‌ام، باز هم مرا شگفت زده کردی.
سپس بارسلونا آمدم، تو باعث شدی رویایی را زندگی کنم که حتی جرات تصورش را نداشتم. کنار بهترین‌ها بازی کردم، جام‌ها را بالا بردم و شب‌های جادویی در نوکمپ را تجربه کردم. بازگشتی دوباره به سویا فراهم کردی تا سپاس بگویم، دوباره حس خانه داشته باشم و دوباره قهرمان شوم. وقتی کم‌ترین چیزها را انتظار داشتم، مرا به جای جدیدی بردی، با ریتم متفاوت، تجربه‌ای متفاوت از تو؛ به الشباب. فصل منحصر به فرد و پرافتخاری بود دوستانی برای همه عمر یافتم و انگار می‌دانستی این برایم چقدر ارزشمند است، آخرین فصل فراموش نشدنی‌ام را دادی. بازگشت به ریشه‌ها، بازی اول حرفه‌ای در کرواسی، بازگشت به هایدوک اشپلیت اما بیش از هر چیز، بزرگ‌ترین افتخار را به من دادی؛ پوشیدن پیراهن کشورم . برای کشوری کوچک مثل ما، حضور در فینال جام جهانی چیزی بیش از یک موفقیت ورزشی بود؛ لحظه‌ای ابدی، هدیه‌ای برای یک ملت.
فوتبال، تو به من بیش از آنچه هرگز تصور کردم، دادی؛ دوستان، احساسات، شادی و اشک. یک زندگی کامل دادی که همیشه با غرور در قلبم خواهم داشت.
حالا زمانش رسیده بگویم خداحافظ. حتی اگر از تو فاصله بگیرم، می‌دانم هیچ‌گاه مرا ترک نخواهی کرد.
متشکرم فوتبال!
