«کارلوس کی‌روش» در گفت‌وگوی اختصاصی با «فوتبال 360»؛ برای یک ماجراجویی و رویای تازه اینجا هستم

راستش در آن لحظه چنین حسی داشتم. من در زندگی فوتبالی‌ام این افتخار را داشتم که 45 فصل متوالی کار کنم. این فصل چهل‌وششمی است که مربیگری می‌کنم. اکثر قراردادهای من بلندمدت بوده‌اند، حتی مواقعی که قرارداد یک یا 2 ساله می‌بستم، در نهایت لااقل 3، 4، 5 و یا 6 سال در آن‌جا ماندگار می‌شدم. مثلاً قرار بود 2 سال با منچستریونایتد کار کنم ولی 6 سال در آن‌جا ماندم. بعد از آن به آفریقای جنوبی رفتم و 2 سال در آن‎جا کار کردم. با ایران قراردادی 3 ساله بستم اما ۹ سال اینجا بودم یا با تیم ملی پرتغال 2 سال قرارداد بستم اما نهایتاً ۱۴ سال در آن‌جا کار کردم. در زندگی من، به جز 3-2 مورد همیشه پروژه‌هایم بلندمدت بوده‌اند. در فوتبال گاهی وقتی نتوانی در کوتاه‌مدت به موفقیت برسید، زودتر از چیزی که فکر می‌کنید به آخر راه خواهید رسید. اما بلعکس این مسئله هم برای من اتفاق افتاده است. برای من این شرایط پیش‌آمده که خیال کنم در پایان قرارداد، کارم تمام خواهد شد اما مدت زمان بیشتری ماندگار شدم. این دقیقاً مشابه اتفاقی بود که در این برای من رخ داد. نمونه خوبی است. مخصوصاً در تیم‌های ملی چنین مسئله‌ای برای من صادق بوده است؛ تعهد طولانی‌مدت! حالا من دوباره اینجا برای یک شروع تازه، برای یک ماجراجویی تازه و یک رویای تازه هستم. من در گذشته زندگی نمی‌کنم و فکر من درگیر گذشته نیست بلکه برای من یک حال و یک آینده جدید است.

هم بله و هم خیر. تا جایی که به‌خاطر دارم، در طول زندگی‌ام که در جام‌های جهانی، جام ملت‌های اروپا و تورنمنت‌های ملی شرکت کرده بودم. همیشه یک عادتی داشتم. اینکه دوست ندارم برگردم و آخرین لحظه را که مهم‌ترین لحظه هم هست، مرور کنم. ترجیح می‌دهم احساساتم را نسبت به آن لحظه همان‌طور که هست، نگه دارم. بگذارید یک مثال بزنم، سال 1989 برای اولین‌بار قهرمان جام‌جهانی شدیم اما من هیچ‌وقت دیگر آن مسابقه را نگاه نکردم! صحنه‌های حساس را دیدم اما کل بازی را خیر. برعکس این مثال هم وجود دارد، بقیه مسابقات را با دقت 4-3 بار مطالعه می‌کنم. اما ترجیح می‌دهم که احساساتم نسبت به لحظات خاص و مهم، همان‌طور دست‌نخورده باقی بماند. راستش من هیچ‌وقت بازی با ژاپن را دوباره ندیدم. البته باید الان بنشینم و دوباره تماشا کنم؛ چون در این شروع تازه لازم است که برخی چیزها را مرور کنم (باخنده). اما واقعا عذاب‌آور بود، 3-2 بازی هستند که هنوز تلخی‌شان زیر زبان من است و هیچ‌وقت نمی‌توانم هضم‌شان کنم. چون جام ملت‌های آسیا 2015 شروع یک ماجرای خاص برای ایران بود اما در جام ملت‌های آسیا 2019 امارات، جام برای ما بود. آن جام، جامِ ما بود. تنها توضیحی که برای اتفاقات بازی با ژاپن پیدا کردم، این بود که تمام تیم دچار فروپاشی روانی شد. ما در آن لحظه خیلی قوی بودیم، در دل‌مان چنان اطمینان داشتیم که وقتی گل اول را به آن شکل دریافت کردیم، تیم ما و بازیکنان‌مان در آن مقطع به چنین لحظات وحشتناکی عادت نداشتند. گل خوردن با چنین وضعیتی برای آن‌ها کاملاً بیگانه بود و برای آن آمادگی نداشتند و نتوانستند خودشان را جمع‌وجور کنند. حتی خودِ من نتوانستم تیم را کنترل کنم چون به تیم از نظر ذهنی ضربه سختی وارد شده بود. فوتبال مثل آب رودخانه است، وقتی آب از جایی رد می‌شود، دیگر هیچ‌وقت به آن‌جا بر نمی‌گردد. بگذارید جمع‌بندی کنم، به عنوان یک مربی تمرکز من همیشه به روی یک چیز بوده و آن‌هم موفقیت تیم من است. مهم‌ترین مسئله دانستن چطورها و چی‌هاست. این چطورها و چی‌ها، زیربنای نتایج و موفقیت‌ها هستند. موفقیت یک تیم هم در داخل زمین و هم در خارج از زمین به‌وجود می‌آید. من دلم می‌خواهد هردوی این موارد تحت کنترلم باشد. در جام ملت‌ها، تمام مسائل داخل زمین مهیا بود که بتوانیم قهرمان شویم، آن جام، جامِ ما بود. قطر خیلی با ما فاصله داشت، حتی آن تیم ژاپن هم در سطح ما نبود. از دست دادن آن جام یک نشانه بزرگ بود، نشانه این نبود که ما سزاوار قهرمانی نبودیم، بلکه نشان می‌داد که کنترل مسائل خارج از زمین دارد از دست من خارج می‌شود. جو و فضای خارج از زمین ایده‌آل نبود. در فوتبال اگر یکدلی، اعتماد به‌نفس و ایمان نداشته باشید، نمی‌توانید موفق باشید. بگذارید جواب سوال‌تان را این‌گونه تمام کنم، من اعتقاد ندارم که آدم‌ها همه باید یک حرف بزنند و اتفاق نظر داشته باشند، به نظر من انسان‌ها به کمک تفاوت‌ها و اختلاف نظرهایشان است که رشد می‌کنند اما وقتی این تفاوت‌ها و اختلاف نظرها وارد محدوده بی‌احترامی می‌شود، سخت می‌شود که بتوان اوضاع را مدیریت کرد. متاسفانه در جام ملت‌های آسیا، اتفاقاتی در اطراف تیم رخ می‌داد که برای من، بازیکنان تیم و رئیس فدراسیون آقای تاج قابل‌درک نبود. کنترل آن فضای همدلی که در جام جهانی 2014 و جام جهانی 2018 دیده بودیم، کم‌کم از دست‌مان خارج شد. در آن لحظه دلم می‌گفت که اگر نمی‌توانی توازن را در بین داخل و خارج از زمین برقرار کنی، به جایی نخواهی رسید. فوتبال فقط به صحنه‌ها و اتفاقات داخل چهار خط زمین محدود نمی‌شود، بیرون زمین و داخل زمین باید همه‌چیز دست‌به‌دست هم بدهد، تا تیم بتواند موفق شود. این‌جا بود که گفتم دیگر ماجرای من در ایران به پایان راه خود رسیده است.

کاملاً. در فوتبال و در زندگی چه کسی دلش می‌خواهد که به بهانه‌ها، توجیهات و توضیحات بازنده‌ها گوش بدهد؟ هیچکس حوصله این حرف‌ها را ندارد. بازنده‌ها حق ندارند با توجیهات و توضیحات‌شان وقت ما را بگیرند. وقتی با بچه‌ها فوتبال یا تنیس بازی می‌کردیم، این مثال را می‌زدم. بازی که تمام می‌شد، تیم بازنده شروع می‌کرد به جر و بحث کردن که من می‌گفتم: «تو بازی را باخته‌ای، حالا آمده‌ای و توضیح می‌دهی؟ می‌خواهی با این توضیحات برنده شوی؟ وقت من را با این‌حرف‌ها نگیر». البته به شوخی می‌گفتم، اما قاعده فوتبال همین است. بازنده نمی‌تواند بهانه بیاورد و توضیح بدهد، کسی که می‌بازد ... . برای همین است که واژه باختن را از لغت‌نامه خودم حذف کرده‌ام. در چنین شرایطی به بازیکنان خودم می‌گویم که یا برنده می‌شوید و یا یاد می‌گیرید. حرف اضافی نزنید! یا برنده می‌شوید یا یاد می‌گیرید، یاد می‌گیرید و پیشرفت می‌کنید. کاملاً حرف تو درست است، اما قبل‌تر هم در حرف‌های خودم اشاره کردم که وضعیت فرق کرده است. وضعیت یک وضعیت کوتاه‌مدت است چون نمایش باید ادامه پیدا کند و جام جهانی باید برگزار شود. مطابق انتظار قرار است که جام جهانی در ماه دسامبر برگزار شود، اما مسئله کرونا تمام راه‌ها را از پیشِ پای تیم‌های ملی و باشگاه‌ها برداشته است؛ تا جایی‌که فیفا قبل از جام جهانی فقط 7 روز فرصت آماده‌سازی به ما داده است. این خودش اثبات می‌کند که تیم‌های کوچک‌تر و متوسط، البته که این‌جا هیچ تیمی کوچک نیست چون جام جهانی، جمع تیم‌های بزرگ است و مهم‌ترین مسئله در زندگی این است که همیشه بزرگان در اطراف تو باشند. اما وقتی برگزارکننده‌ها به تیم‌های آفریقایی و آسیایی می‌گویند که فقط 7 روز فرصت دارید، چطور می‌توانید با تیم‌های درجه یک و پیشرفته رقابت کنید؟ تیم‌های اروپایی یا آمریکای جنوبی بازیکنان‌شان در رئال مادرید، میلان و یا لندن بازی می‌کنند. مگر می‌شود با یک بوئینگ 737 بخواهید با موشک‌های فضاپیما رقابت کنید؟ الان چون مسئله کرونا هم وجود دارد، فقط 7 روز فرصت دارید. شما با موشک‌های فضاپیمایتان بروید و شما هم با بوئینگ 737 به سمت ماه پرواز کنید. الان چطور می‌شود؟ فقط می‌شود که با خیال‌پردازی و راه‌حل‌های جادویی به سراغ این مشکل رفت. البته بعضی‌ها هستند که راه‌حل‌های جادویی دارند و خیال می‌کنند قرار است معجزه کنید اما در زندگی، چیزی به اسم معجزه نداریم؛ فقط تلاش! اما همان‌طور که گفتم باید ببینیم که چطور می‌توانیم بهترین استفاده را از این وضعیت داشته باشیم. باید راه‌حل‌های خلاقانه‌ای پیدا کنیم تا این فاصله را کم کنیم. بگذارید مثال بزنم، وقتی آن‌جا بودم اولین چیزی که شنیدم این بود: «ممکن است بتوانیم مقابل فلان تیم یک بازی دوستانه برگزار کنیم». اسم تیم حریف یادم نیست، گمان می‌کنم که روسیه بود. اما این آدم‌ها اصلاً حواس‌شان به تقویم نیست، الان در اروپا یکشنبه‌ها بازی برگزار می‌شود. طبق قوانین فیفا، باید تا سه‌شنبه در قطر باشیم و این مسئله یک الزام قانونی است؛ چون دوشنبه هفته بعدی بازی برگزار می‌شود. وقتی مجبور هستید که در این مدت در قطر باشید، چطور می‌توانید که چهارشنبه یا پنجشنبه در ایران بازی کنید؟ واقعیت یک مسئله است و تفکرات غیرمنطقی یک مسئله دیگر. باید یک برنامه واقع‌بینانه داشته باشیم، برای همین است که دیشب من 3-2 ساعت خوابیدم. شب قبل از آن‌هم همین‌طور، چون باید تا جای ممکن اطلاعات را جمع‌آوری کنیم. درباره زیرنظر گرفتن رقبای‌مان در سال 2014 و 2018 ایران از منابع شخصی من استفاده می‌کرد. خجالت می‌کشم که این موضوع را علنی بگویم اما الان می‌شود این موضوع را به زبان آورد. ما 2 جام جهانی بازی کردیم اما هیچ منابعی را برای زیرنظر گرفتن رقبا اختصاصی ندادیم. هیچ‌کس این موضوع را نمی‌داند، وقتی به دوستان خودم در تیم‌های ملی دیگر می‌گفتم که مثلاً در سال 2018 حتی یک مربی نداشتیم که به او بگوییم برود و بازی‌های پرتغال یا اسپانیا را در ورزشگاه‌های دیگر تماشا کند، به من می‌گفتند که حتماً شوخی‌ات گرفته است ولی من شوخی نمی‌کردم. ما برای زیرنظر گرفتن رقبای‌مان، بازی‌های آن را دانلود می‌کردیم. در طول جام جهانی اطلاعات زیادی داشتیم، چون بازی‌هایشان را دانلود کرده بودیم. اطلاعات تک‌تک بازیکنان پرتغال را در تیم‌های باشگاهی‌شان دانلود کرده بودیم و انبوهی از اطلاعات را از آن‌ها داشتیم. الان هم باید انگلیس را زیرنظر بگیریم، باید آمریکا و ولز را زیرنظر بگیریم چون به اطلاعات بیشتری نیاز داریم اما برای انجام منابع بیشتری لازم است. در جام جهانی 2014 برزیل می‌دانید چه کسی برای ما رقبا را زیرنظر می‌گرفت؟ یک دوست من که الان مدیرفنی آرسنال است. دوست عزیزم «ادو» که الان در آرسنال مشغول است. به او گفتم که «ادو» اگر 2 بلیت به تو بدهم لطف می‌کنی بروی و بازی آرژانتین را برای‌مان بررسی کنی؟ گفت معلوم است که می‌روم. مخصوصاً که بازی آرژانتین هم بود و می‌دانید که برزیل و آرژانتین رقبای همدیگر هستند. «ادو» با همسرش رفت بازی را ببیند و هزینه این کار را باشگاه کورینتیانس پرداخت کرد تا «ادو» حرف ما را زیرنظر بگیرد! این‌ها نمونه‌هایی از همان راه‌حل‌های جادویی هستند. عادل ما الان باید راه‌حل‌های زیادی را کنار هم بچینیم، چون همانطور که گفتم باید خلاق باشیم و اختلاف‌مان را با رقبا کاهش بدهیم تا با آمادگی بیشتری به مصاف انگلیس برویم. تا قبل از بازی‌شان با ما، انگلیسی‌ها 14 بازی در لیگ‌شان برگزار می‌کنند و مثل جام جهانی‌های قبلی نیست که اروپایی‌ها بعد از 75 یا 80 بازی در یک‌سال پا به تورنمنت بگذارند. این تورنمنت با قبلی‌ها کاملاً فرق دارد، چون بازیکنان اروپایی در بهترین شرایط ممکن وارد بازی‌ها می‌شوند، در اوج آمادگی. سال 2018 قبل از جام جهانی ما توی کمپ‌مان می‌خواستیم تیم را به فشار بازی‌ها نزدیک کنیم. امثال انگلیس و آلمان در کمپ‌هایشان فشار را کاهش می‌دادند و استراحت می‌کردند چون آن فصل 80 بازی کرده بودند. هیچ‌کس نمی‌داند در جام جهانی پیش‌رو چه اتفاقی می‌افتد، هیچ‌کس نمی‌داند، چون برای اولین‌بار قرار است جام جهانی در ماه‌های نوامبر و دسامبر برگزار شود. بازیکنان اروپایی در اوج آمادگی به این مسابقات خواهند آمد؛ در اوج! فکر می‌کنید ما می‌توانیم با شرایطی بدتر از آن‌ها در مقابل‌شان قرار بگیریم؟ خیر. ما هم باید در اوج وارد تورنمنت شویم. برای اوج گرفتن لازم هست تا یک برنامه ویژه برای 16 بازیکن داخلی‌مان تدارک ببینیم. امروز داشتم این بررسی را انجام می‌دادم که با سازمان لیگ جلسه بگذاریم و ببینیم که چطور می‌توانیم بدون مختل‌کردن منافع باشگاه‌های ایرانی، این بازیکنان را به بهترین شکل آماده کنیم.

این بخشی از زندگی فوتبالی است. چیزی نیست که زیاد پیش بیاید اما بیشتر از آن چیزی که فکر می‌کنید، اتفاق می‌افتد. وقتی این تغییر برای کشور خودتان رخ می‌دهد، ماجرای مهمی است اما وقتی در الجزایر، مکزیک، آفریقای جنوبی یا اروپا چنین اتفاقی رخ می‌دهد، خیلی بااهمیت نیست و به چشم مردم بقیه کشورها نمی‌آید. خیلی رایج نیست، اما فوتبال همین است. ما میراث‌دار نفرات قبلی هستیم و برای همین است که الان در اینجا حضور داریم. باید به آن‌ها احترام بگذاریم و قدردان‌شان باشیم، اما مسئولین به هر دلیلی از اختیارشان استفاده کردند و به این نتیجه رسیدند که این بهترین تصمیم است. حالا وقت آن است که ما اثبات کنیم که این تصمیم، تصمیم درستی بوده، به همین سادگی!

به نظر من این سوال را باید از خود آقای اسکوچیچ بپرسید، او بهتر از من می‌تواند جواب بدهد. می‌توانم درباره موقعیت مشابهی که در آفریقای‌جنوبی داشتم، صحبت کنم و جواب بدهم. معلوم است که برای من ناراحت‌کننده بود، مخصوصاً با توجه به دلیلی که فدراسیون برای کنار گذاشتن من آورد. آن‌ها گفتند که بازیکنانی که به تیم ملی دعوت می‌کنم، نشان می‌دهد که من نژادپرست هستم! خیلی برای من عجیب بود، چون من در موزامبیک بزرگ شدم و بعضی خواهرانم که کنار من بزرگ شدن و پدرم به فرزندی قبول‌شان کرد، سیاه‌پوست هستند. تحمل اتهام نژادپرستی برای من سخت‌تر از کنار گذاشته‌شدن بود. در آن لحظه که گفتند دلیل برکناری من چه بوده، با خیال راحت آن‌جا را ترک کردم. آن‌قدر حرف‌شان توهین‌آمیز بود که اصلاً دیگر به مسائل فوتبالی فکر نکردم و خیلی راحت از آن‌جا رفتم. اما در ادامه حسرت این تصمیم‌شان را خوردن اما امروز حتی با آدم‌هایی که آنجا بودند، رابطه دوستانه‌ای دارم آن مسئله یک اختلاف نظر بود. تصمیمی گرفتند که من با آن موافق نبودم اما برای‌شان احترام قائل بوده و هنوز با بعضی‌هایشان دوست هستم. درباره اتفاقاتی که اینجا رخ داده، قطعاً این تصمیم هم با توجه به برخی دلایل به‌خصوص گرفته شده است، ارزیابی این دلیل جزو وظایف من نیست. وظیفه من این بود که به آن پیشنهاد پاسخ مثبت یا منفی بدهم. حالا می‌خواهم باعث پیشرفت بشوم، می‌خواهم از میراث مربی و کادرفنی قبلی استفاده کنم و باعث پیشرفت تیم بشوم، کار من فقط همین است. اگر با عینک انصاف و عدالت به مسائل زندگی نگاه می‌کنید، باید بگویم که زندگی حرفه‌ای بر مبنای تصمیمات عادلانه نیست، بر مبنای تصمیمات درست است. فکر کنید که یک بازیکن هستید که سال‌هاست به تیم خودش خدمت کرده و باعث برد تیمش شده اما در 31 یا 32 سالگی دیگر خیلی سرحال نیست، بعد از تمام زحماتی که منِ بازیکن برای تیم کشیدم، آیا منصفانه است که مربی دیگر من را دعوت نکند؟ به نظر من منصافنه نیست. اما شما خودتان را جای مربی بگذارید، او باید تشخیص بدهد که چه چیزی برای تیمش درست است. برای همین نباید درست و منصفانه را با یکدیگر اشتباه گرفت و آن‌ها را باهم قاطی کرد. اگر مربی یا رئیس تصمیم درست را نگیرند، به یک نفر لطمه نمی‌زنند، به همه لطمه می‌زنند. وقتی داشتم رئال مادرید را ترک می‌کردم، حس می‌کردم این منصفانه نیست، رئیس باشگاه من را دعوت کرد و به من گفت امسال ما نمی‌توانم برای خرید بازیکن پول خرج کنیم، باید پول‌هایمان را پس‌انداز کنیم و تو باید به 7-6 بازیکن جوان میدان بدهی. گفت من بهترین جوانان تیم را هم فروخته‌ام و سایر بازیکنان کسانی هستمد که بقیه تیم‌ها آن‌ها را نمی‌خواهند. در نهایت فصل خیلی خوبی داشتیم اما قهرمان نشدیم. آخر فصل رئیس باشگاه به من گفت که کارلوس، دیگر ما تمایلی نداریم که با تو همکاری‌مان را ادامه بدهیم. گفتم شما از من خواستید سال اول یک پروژه را پیش ببرم و پولی خرج نکنم، آن‌موقع برای رئیس مهم بود که باشگاه را بازسازی کنیم و در کورس باشیم تا سال بعدی دوباره شروع کنیم. گفتم من یکسال از پروژه شما را پیش بردم و حالا شما من را اخراج کردید، منصفانه نبود اما از نظر مدیر، تصمیم درستی بود. باید به این تصمیم احترام بگذارم، من با این تصمیم موافق نبودم اما باید به آن احترام می‌گذاشتم.

محال بوده و این موضوع غیرممکن است. حتی نمی‌توانم تصور کنم بچه‌هایی که خودم آن‌ها را پرورش‌شان دادم، چنین تردیدهایی نسبت به من داشته باشند. آن‌ها می‌دانند  برای من فقط یک چیز مهم است و آن‌هم، تیم ملی است. همه آدم‌ها خوب و دوست‌داشتنی هستند. یک جمله در پِک نوشتم و هنوز هم آن‌جا وجود دارد. بعضی دیگر از جملات من را از آن‌جا بیرون بردند اما این جمله را نگه داشتند چون احتمالاً می‌دانستند چرا من این جمله را نوشته‌ام. آن‌جا نوشته‌ام: «ویروسِ من یعنی شکستِ ما». این جمله هنوز آن‌جاست و سنگِ بنای تمام چیزهایی که از قبل ساختیم و سنگِ بنای موفقیت‌های آینده ما خواهد بود. آن‌جا برای بازیکنان خودخواه جایی نیست، بازیکنانی که نمی‌دانند پوشیدن پیراهن تیم ملی یعنی اتحاد، یعنی همدلی و یکپارچه بودن. اگر کسی این‌ها را نداند، تحت هدایت من به پیراهن تیم ملی نخواهد رسید. محال است که مشکلی در رختکن به وجود بیاید، چون اگر کسی بخواهد در رختکن مشکلی درست کند، دیگر جای او آن‌جا نیست و باید بیرون برود.

نمی‌دانم. این موضوع را تازه شنیدم البته که نمی‌گویم این حرف درست نیست اما من اطلاع ندارم و مطمئن نیستم که درست باشد. در زمان من که تا حالا چنین موضوعی اتفاق نیفتاده است اما اگر چنین چیزی بوده، باید از مربی و خود بازیکنان سوال کنید که چرا کار به اینجا کشیده شده است. نمی‌دانم چه نظری باید بدهم، چون بخشی از وظایف من به عنوان مربی نیست، وظیفه من به عنوان مربی یک چیز است و آن‌هم اینکه با بازیکنان تیم خودم رابطه‌ای براساس توانایی، صداقت و وفاداری ایجاد کنم. بازیکنان زیادی داشته‌ام که شاید با روش‌های من مخالف بودند، البته خیلی نبودند اما یک تعدادی با روش‌های من مخالف بودند. البته مخالف یک مسئله دیگر است اما تا حالا پیش نیامده که حتی یک بازیکن اعتراض کند و بگوید من مربی خوبی نیستم. شاید با مواردی مخالف باشد، شاید از من ناراحت باشد که در ترکیب اصلی به او بازی ندادم اما با تعهد و عملکرد خودم کاری می‌کنم که هرگز نتوانند به من بگویند که من مربی بدی بودم یا رفتار غیرحرفه‌ای داشته‌ام. بلعکس، همه آن‌ها اذعان می‌کنند که شاید من به آن‌ها بازی ندهم اما یک حرفه‌ای تمام عیار هستم.

داریم روی این قضیه کار می‌کنیم، باید به‌خاطر این قضیه عذرخواهی کنم چون خودم هم بابت آن خوشحال نیستم. وقتی یک مسئله نهایی شود و در راستای راه‌حل‌های ما باشد، من می‌آیم و آن را عمومی اعلام می‌کنم. می‌آیم و می‌گویم که قرار است این کار را انجام بدهیم اما از این بابت عذرخواهی می‌کنم. مردم باید متوجه باشند که این تصمیم‌ها در 7 تا 10 روز اخیر گرفته شده‌اند، چون همان‌طور که گفتم قبل از آن، به‌خاطر وضعیت انتخابات و مخصوصاً تصمیم سخت فدراسیون و رسمی‌شدن وضعیت پروژه قبلی یک دیواری کشیده بودیم. میل و خواسته آدم‌ها یک مسئله است و اعلام رسمی یک تصمیم. باید رسماً اعلام کنید که این پروژه به آخر رسید و حالا یک پروژه جدید آغاز شده است. در این مدت کوتاه، صادقانه و بی‌رودربایستی می‌گویم که گزینه اصلی من، شخص و بازیکنی است که او را قبول دارم و باور دارم که باید به یکی از ستون‌های فوتبال ایران تبدیل شود و مسیر نوسازی فوتبال ایران را ادامه بدهد. چون با تمام احترامی که برای ستارگان بزرگ فوتبال و بازیکنان درجه یک دارم، وضعیت در حال تغییر است. وضعیت باشگاه‌های اروپایی در جام جهانی 2006 دیگر خیلی شبیه به الان نیست. آدم باید هر روز و هر روز دنبال ایده‌ها و روش‌های جدید بگردد. آن‌ها خودشان را با روش‌ها، مفاهیم و متدهای جدید به‌روز می‌کنند. اگر یادتان باشد، حتی قبل از جام جهانی 2018 من دلم می‌خواست کاپیتان سابق کنار تیم بماند و قدم به قدم با من جلو بیاید. شاید فدراسیون در ادامه به او اعتماد می‌کرد تا همان روند را در فوتبال ایران ادامه بدهد اما متاسفانه در آن روزها اتفاقاتی رخ داد که این خواسته، ممکن نشد اما وقتی در 10 روز اخیر این پیشنهاد به من شد، پیشِ خودم گفتم که چه کسی صلاحیت این کار را دارد؟ چه کسی در ایران من را بهتر می‌شناسد؟ آن‌هم بعد از 6-5 سال کار کردن با من و رابطه‌ای که بین ما در این مدت شکل گرفته است. هیچ تردیدی نداشتم و گزینه اول من جواد (نکونام) بود. متاسفانه یا خوشبختانه که من می‌گویم خوشبختانه، او امروز سرمربی فولاد است. مشکلات کوچک و البته مهمی داریم. نمی‌توانیم این‌ها را نادیده بگیریم، بحث تعهد مطرح است، بحث رابطه اخلاقی که باید برای آن احترام قائل شد. کمی زمان نیاز داریم که راه‌حلی پیدا کینم، راه‌حلی که هم‌راستا با باورهای من و منافع تیم ملی باشد. شخصی که جزو رکوردداران بازی ملی در ایران است، کاپیتان تیم ملی بوده الان سرمربی شده است. بازیکنان جوان برای او احترام زیادی قائل هستند، بعضی بازیکنان فعلی در تیم ملی در کنارش بازی کرده‌اند اما فولاد هم یک طرف دیگر ماجراست. باید به تعهدش به فولاد هم احترام بگذاریم، امیدوارم که در کوتاه‌مدت و با حمایت فدراسیون و آقای تاج و موافقت جواد (نکونام) بتوانیم به راه‌حل مطلوبی برای همه طرفین برسیم، نه فقط تیم ملی. باید منافع فولاد، فدراسیون و تیم ملی را در نظر بگیریم. اما یک صحبتی هست که می‌خواهم به صورت شفاف انجام بدهم، بله من ایرانی نیستم اما بعد از 9 سال در ایران، با ذهنیت و روحیات ایرانی‌ها آشنا هستم. الان زمان پرداختن به امیال و منافع شخصی و غرورمان نیست، خود شما هم می‌دانید. با کمال احترام و اینکه ایرانی‌ها انسان‌های دوست‌داشتنی هستند اما گاهی غرور خاصی دارند. الان زمان کار است و وقت آن است که به تیم ملی خدمت کنیم و در خدمت رویای مردم باشیم. یک فرصت تازه در اختیار ماست. من یک درخواست از همه دارم، کاری را کنند که من کردم. فوتبال خیلی چیزها به من داده، خیلی چیزهای خوب اما گاهی باید آمادگی این را داشته باشیم که بعضی از این چیزهای خوبی که فوتبال به ما داده را به فوتبال برگردانیم. فدراسیون و فوتبال ایران ... . این حرف‌ها را به جواد (نکونام)، مسعود (شجاعی)، اشکان (دژاگه)، سیدجلال (حسینی) و بازیکنان پخته‌تر تیم می‌زدم. می‌گفتم این بازیکنان به شما احتیاج دارند، شما باید دست در دست هم کار کنید، باید کنار فرهاد مجیدی، علی کریمی، علی دایی و امثال این‌ها کار کنید. درست است که هر کسی شخصیت خودش را دارد، هر کسی منافع خودش را دارد اما وقتی پای منافع تیم ملی و فوتبال ملی در میان است، باید همگی در یک جبهه باشید. اگر همگی کنار هم باشند، می‌توانند برای این کشور دست به کار بزرگی بزنند و می‌توانند حمایت بیشتری را جذب کنند. می‌توانند ایده‌ها و راه‌حل‌های بیشتری را با خودشان بیاورند. اما کاری که نمی‌توانند انجام بدهند این است که ... . این حرف را بی‌رودربایستی می‌زنم، ببینید مسئله اصلی، شخص من نیست. دغدغه من پول نیست، دغدغه من روند است. در تمام زندگی‌ام همین‌طور بوده، هیچ‌وقت به‌خاطر پول هیچ قراردادی را امضا نکرده‌ام. من به‌خاطر چالش و لذتش قرارداد را می‌بندم. من به آفریقای‌جنوبی، ژاپن و خیلی کشورهای دیگر رفته‌ام. چون عشقِ من فوتبال بود و از آن لذت می‌بردم، اما الان وقت آن است که این آدم‌ها سکوت‌شان را بشکنند. باید شروع کنند به ساختن پل، باید پل بسازنند تا بتوانند یک راهی جلوی پای این بچه‌ها بگذارند. دیروز مهدی (قایدی) را دیدم، عین مسی کوچک بازی می‌کرد، همان‌طور که 6 سال پیش بازی ترابی را دیدم. این بازیکنان استحقاق‌شان بیش از این‌هاست. فوتبال ایران پتانسیل بالایی دارد و حیف اگر این قابلیت‌ها محقق نشوند و بازیکنانی ایرانی به حق‌شان نرسند.