تصاویر ماندگار جام بیست و دوم؛ از اشک‌های رونالدو تا خنده مسی

به گزارش فوتبال 360، عکس‌های زیادی در نگاتیو بررسی جام جهانی اخیر وجود دارد اما کاغذهای چاپ محدود هستند و باز هم مجبوریم از تعداد زیادی تصاویر خاطره‌ انگیز و به یاد ماندنی و تاریخی فقط چند تصویر را برای مرور انتخاب کنیم. باز هم این به معنی زیبا و ماندگار نبودن دیگر تصاویر نیست و فقط مجال محدود و قاب کوچک ما اجازه بررسی همه تصاویر را نمی‌دهد. برای مرور بیش‌تر صحنه‌های به یاد ماندنی جام جهانی قطر مجبوریم گل تماشایی ریچارلیسون، لحظه کری خوانی مسی برای فن‌خال، گل یونس النصیری به پرتغال، ضربه زیبای اورلین شوامنی به دروازه انگلیس و صحنه‌های به یاد ماندنی بسیاری از فینال سراسر زیبایی جام را پشت سر بگذاریم و 5 تصویر به یاد ماندنی دیگر را بازبینی کنیم.

تصویر اول؛ اشک‌های نیمار که در روز خوبش هم موفق نشد

داغ قهرمان تیم بودن، حسرت نفر اول تیم بودن، افسوس نقش اول گروه شدن و دغدغه انجام یک کار بزرگ برای تیم ملی برزیل، همگی در ساق‌های نیمار جمع شده بود. او حتی این بار از پس مصدومیت و پای متورم هم برآمد و در برابر کروات‌ها به عنوان مهم‌ترین بازیکن برزیل در ترکیب قرار گرفت؛ مهم‌ترین بازیکنی که قرار بود نفر اول، نقش اول و قهرمان تیم باشد و کار بزرگی را برای سلسائو در قطر به انجام برساند. نیمار تا می‌توانست خط دفاع کرواسی را اذیت کرد و نمایش قابل قبولی در مقابل تیم دالیچ داشت. او حتی با گل دقیقه 106 بازی به آن قهرمانی که همیشه آرزویش را داشت نزدیک شده بود اما کروات‌ها کوتاه نیامدند. آنها کار را به تساوی کشاندند و در ضربات پنالتی از پس سلسائوی بزرگ و مدعی برآمدند تا نیمار باز هم همان کسی باشد که برای برزیل اشک می‌ریزد. اشک‌های ستاره برزیلی آنقدر دردناک بود که پسر بازیکن حریف هم برای تسکین نیمار به زمین آمد اما نتوانست این جراحت را کم‌تر کند. اشک نیمار، اشک یک سرزمین پر جمعیت آرزومند برای رسیدن به یک آرزوی بزرگ بود. گریه‌های ستاره برزیل دردهای آخرین روزهای اسطوره آن‌ها، پله را به همراه داشت. نیمار اشک ریخت و تصویر اشک‌های داغ و تمام نشدنی او برای همیشه در خاطره جام‌های جهانی باقی ماند.

تصویر دوم؛ گل دقیقه 101 و هلندی که تسلیم نمی‌شد

لاله‌های نارنجی یک بار با نسلی شگفت‌انگیز از ستاره‌ها این کار را انجام داده بودند. آن‌ها در 98 فرانسه هم در یک چهارم نهایی یک آرژانتین مدعی را با تمام ستاره‌هایش حذف کرده بودند و نسل جدید می‌خواست ثابت کند به اندازه همان تیم قدیمی قابل اعتماد است. هلند با هدایت فن‌خال به لحاظ فنی هم این اعتماد را در بازی‌های گذشته به دست آورده بود و سرمربی این تیم می‌گفت برای قهرمانی جهان به قطر آمده‌اند. با این حال رقیب از سرزمین آرزوهای بزرگی آمده و سرسختانه در صدد از پیش برداشتن هلند بود. آرژانتینی‌ها با روحیه آمریکای لاتین خود بازی را هم به جر و بحث و تنش کشاندند و کری سنگینی بین 2 تیم به وجود آمد. آن‌ها تا دقیقه 73 بازی هم با عملکرد مثبت و البته تاثیر روحی و انگیزشی بر بازی از حریف اروپایی پیش بودند اما هلند دست بردار نبود. نماینده اروپا در دقیقه 83 با یک گل به بازی برگشت و تنش میان بازیکنان بیش‌تر شد. انتظار می‌رفت تجربه بازیکنان باتجربه آرژانتین بر امید هلندی‌ها غلبه کند اما قانون خاص بازی‌های جام جهانی مبنی بر گرفتن وقت‌های تلف شده زیاد به کمک لاله‌های نارنجی آمد و در دراماتیک‌ترین شکل ممکن، هلند در دقیقه 101 مسابقه گل تساوی را به ثمر رساند تا پاسخ تمام کری‌ها و تنش‌های آرژانتین را در میدان مسابقه داده باشد. این گل از این نظر هم حائز اهمیت بود که جام جهانی قطر را با شخصیت خاص و منحصر به فرد خودش به تصویر می‌کشید و به آن هویتی مستقل از جام‌های دیگر می‌داد. شخصیت جامی که با دقایق زیاد وقت تلف شده، سرنوشت رقابت‌ها را تحت تاثیر قرار می‌داد و رقابت بزرگی میان آرژانتین و هلند را به وقت‌های اضافه کشاند. حلقه اتحاد هلندی‌ها پس از گل تساوی از دیدنی‌ترین صحنه‌های جام بیست و دوم به شمار می‌رفت؛ وقتی هلند باز هم در مسیر تکرار حذف آرژانتین در یک چهارم‌نهایی گام برمی‌داشت و باور کرده بود این اتفاق شدنی است.

تصویر سوم؛ اشک‌های فوق‌ستاره‌ای که شکست را باور کرده بود

پیش از شروع رقابت‌های جام جهانی در قطر همه علاقه‌مندانی که بیش از یک دهه رقابت مسی و رونالدو را دنبال می‌کردند به سرعت مشغول بررسی این موضوع شدند که پرتغال و آرژانتین یا به عبارت دقیق‌تر رونالدو و مسی در چه شرایطی تا فینال به یکدیگر برخورد نخواهند کرد. پرتغال و آرژانتین و رونالدو و مسی در مرحله گروهی به سمتی پیش رفتند که قرار نبود تا فینال با یکدیگر رو در رو شوند و آرزوی هواداران این 2 بازیکن چیزی نبود جز یک فینال بزرگ میان اساطیر زنده فوتبال در آخرین جامی که می‌توانند در آمادگی کامل در آن شرکت داشته باشند. با این وجود فوتبال قرار نبود از پیش نوشته شده و تعیین شده باشد و این نمایشی بود که پیش‌بینی‌ها را به مخاطره می‌انداخت. مراکش از راه رسید و رونالدویی که در لیست ترکیب اولیه تیم فوتبال کشورش هم حضور نداشت را در نهایت شگفتی غافلگیر کرد. حضور رونالدو و ورود او به میدان هم مثل بیش‌تر روزهای این فصل فوق‌ستاره پرتغالی دردی از تیمش دوا نکرد و رونالدو آن سوپراستار فصل‌های گذشته نبود. پرتغال شکست خورد و حذف شد و آخرین جام جهانی کریستیانو رونالدو در فراق رویارویی با مسی در فینال و در بدترین روزها و شرایط ممکن به پایان رسید تا کسی که خودش دلیل اشک رقبای بسیاری بود، زمین مسابقه را با اشک‌های غم‌انگیزی ترک کند. گریه کریستیانو رونالدو شاید به نوعی پیامی دلسرد کننده به رقیبش مسی بود با این مضمون که متاسفم که نشد در فینال جام جهانی تمام حساب‌هایمان را تسویه کنیم. رونالدو اشک ریخت و بیرون رفت و جام جهانی این لحظه را هرگز فراموش نخواهد کرد.

تصویر چهارم؛ هری کین و توپی در آسمان‌های حسرت

مرد اول گلزنی شه‌شیر این فرصت را داشت که تیم باروحیه و مدعی‌اش را با یک ضربه پنالتی به بازی باز گرداند و بازی را به وقت‌های اضافه برساند و همه چیز را به پیکفورد بسپارد. هری کین اما برای به گل تبدیل کردن این پنالتی دلایل و انگیزه‌های بزرگ دیگری هم داشت. گل کردن پنالتی دوم انگلیس در برابر فرانسه کین را بالاتر از وین رونی به بهترین گلزن تاریخ تیم ملی انگلیس تبدیل می‌کرد. این یعنی مهاجم تاتنهام می‌توانست مهم‌ترین گل دوران حضورش در تیم ملی را در مهم‌ترین بازی دوران حضور خود به ثمر برساند. گل کردن پنالتی کین بدون هیچ قید و شرطی او را به جرگه اساطیر فوتبال بریتانیا پیوند می‌زد؛ گلی که هم برای شکست دادن فرانسه بزرگ و قدرتمند کارآمد بود و هم برای عبور از رکورد وین رونی به کار می‌آمد؛ یک ضربه، یک دروازه بزرگ و سنگربانی که یک بار مغلوب شده بود و برای مهار توپ مهاجمی مانند کین هم چندان مدعی نبود. از طرفی دروازه‌بان، هم‌تیمی هری کین هم به شمار می‌رفت و مهاجم تاتنهام با شیوه کار او آشنا بود. یک دروازه و 2 هدف و انگیزه‌های سرشار اما توپ نه در دستان هوگو یوریس بلکه به آسمان رفت تا کین به جای ضربه زدن به توپ به بخت بزرگ اسطوره شدن لگد زده باشد. هری کین که در این جام جهانی پخته‌تر و قابل اعتمادتر از جام قبلی هم بود، باز هم به منتقدانش اجازه تاختن بخشید و چهره او بعد از هدر رفتن پنالتی نشان از همه دردهای درون سینه‌اش داشت و درد از دست دادن بهترین فرصت ممکن برای تبدیل شدن به بهترین گلزن تاریخ تیم ملی را روایت می‌کرد. او در چند ثانیه از یک مرد جا افتاده تبدیل به یک پسر بچه انگلیسی شد که توپ را به شیشه خانه همسایه زده و از ترس و خجالت در پیراهنش قایم می‌شود.

تصویر پنجم؛ امپراطوری بر دوش مردانش

همه لحظه‌های رقابت‌های فوتبالی اشک و حسرت نیست و به موازات اشک‌ها و دردها، لبخندها و فریادهای شادی هم فرصت بروز و ظهور دارند. رویاها هم همیشه قرار نیست در یک ایستگاه متوقف شوند یا از دست بروند. رویای بزرگ مردمان سرزمین خورشید در آمریکای لاتین به بهترین شکل ممکن و در زیباترین شب فوتبالیِ ممکن پس از پایان یک ماراتن جذاب میان فرانسه و آرژانتین به واقعیت تبدیل شد. صدای مارادونا از سال 1986 به جام جهانی 2022 با سفری عجیب در زمان به ورزشگاه لوسیل آمد و در کنار همه این اتفاقات جذاب برای فوتبال آلبی سلسته، آرژانتینی‌ها تصمیم گرفتند از مسی مانند مارادونا تقدیر کنند. لیونل مسی که اشک‌های شوقش را ریخته بود و فریادهای پیروزمندانه‌اش را هم سر داده بود روی دوش مردانش درون چمن ورزشگاه لوسیل در قامت یک امپراطور بزرگ حرکت می‌کرد و از احساس شیرین جانشینی تمام و کمال دیگو مارادونا لذت می‌برد. این تصویر تکرار یک تاریخ برای جام جهانی و فوتبال بود و مستطیل سبز نشان داد گاهی می‌تواند جلوتر از علم حرکت کند و در زمانی که می‌گویند خطی است به حرکت در بیاید، به گذشته برود و مسی را در قامت مارادونا به تصویر در بیاورد.

*حسین سعیدی نیکو‌‌