گزارش تصویری جشن باشکوه در بوینس‌آیرس؛ سرزمین نقره، خواب نداشت!

به گزارش فوتبال 360، قهرمانی آرژانتین پس از 36 سال، این کشور را تا مرز انفجار پیش برد. خاطرتان هست زمانی که در جام‌جهانی 2014، لیونل مسی در واپسین دقایق دیدار موفق شد دروازه ایران را باز کند، ناگهان چه صدای مهیبی بوینس‌آیرس را درنوردید؟
آن سال، آرژانتین تا آخرین گام ممکن در خاک برزیل پیش رفت اما دستش از رسیدن به جام کوتاه ماند تا فریادِ مهیبِ آرژانتینی‌ها، تبدیل به بغضی فرو خفته شود. پس از تجربه‌ای ناموفق در 2018، این بار لیونل اسکالونی و شاگردانش، لیونل مسی را به آرزوی دیرینه رساندند و مسی، مردم آرژانتین را. آن صدای مهیب، پس از نواخته شدن آخرین ضربه پنالتی مقابل فرانسه در فینال جام‌جهانی، با شدت بیشتری گوش هر شنونده‌ای در بوینس آیرس را کر کرد و پس از حدود 36 ساعت، قهرمان جهان با جام طلایی در دست، به پایتخت آرژانتین بازگشت.

جهان، سرانجام با تو خندید

همه‌چیز از اینجا آغاز شد. آرژانتین که به عنوان قهرمان قاره پا به تورنمنت گذاشته و مدعی شماره یک قهرمانی در جام‌جهانی بود در اولین گام ناگهان قلبش مقابل عربستان سعودی از تپیدن ایستاد. شاگردان رنار آرژانتین را مغلوب کردند و تنها چیزی که برای آلبی سلسته باقی ماند، دستانِ بهت‌زده مسی بر صورتش در میان شادی بی‌حد و حصرِ عربستانی‌ها بود. این اولین سکانس ماندگار از مسی در این جام شد.

عربستانی‌هایی که در نهایت تیمشان با پایان دور گروهی از گردونه مسابقات کنار رفت، پس از آن پیروزی تا توانستند برای بهترین بازیکن جهان کری خوانده و هواداران آرژانتین را به سکوت دعوت کردند. بازیکنان عربستان، از مسی می‌خواستند پیراهن گلزن تیمشان را به رسم یادگار برایش از او بگیرند اما واکنش مسی، چیزی جز صبر نبود. عربستانی‌ها، به شیری لگد زدند که صبر، غرش او بود!

اتفاقات جام، به‌گونه‌ای دست در دست هم داد تا آرژانتین، به نفس‌گیرترین شکل ممکن، درحالی که هرگز با برزیل در تورنمنت رو به رو نشد، با غلبه بر فرانسه در ضربات پنالتی، قهرمان جام‌جهانی شود. تصمیم شجاعانه لیونل اسکالونی مبنی بر بازی گرفتن از دی‌ماریا، درخشش خیره‌کننده او را در بر داشت و انگار در این صحنه، نه‌تنها مسی، بلکه همه مردم آرژانتین فرشته نجاتشان را با تمام وجود در آغوش کشیده بودند.

و در نهایت، این آرژانتین بود که جام طلایی را بر فراز دستان کاپیتانش، بالای سر برد.

پس از یک جشن کوتاه در قطر، که از قضا حاشیه هم کم نداشت، بازیکنان آرژانتین برای رسیدن به بوینس آیرس لحظه‌شماری می‌کردند. مردم آرژانتین هم که خود را از هر نقطه کشور و با هر وسیله‌ای به پایتخت رسانده بودند، به انتظار مسی و جامی در دستش لحظه‌ها را می‌شمردند.

قلب بوئنس‌آیرس در «پلاسا دِ مایو» می‌تپید و این میدان، به مدت 48 ساعت تمام، خواب به چشمانش ندید. به دستور رئیس جمهور، سه‌شنبه روز تعطیل ملی در سراسر کشور اعلام شده و همه‌چیز مهیای جشن ملی بود.

تیم ملی آرژانتین باید با پرواز چارتر اختصاصی، بیش از 21 ساعت پرواز از مبدا قطر به مقصد بوینس آیرس را پشت سر می‌گذاشت و درحالی که هواپیما در پایتخت ایتالیا برای سوخت‌گیری مجدد، توقف موقت داشت، پیش‌بینی می‌شد بامداد سه‌شنبه، 20 دسامبر، حدود ساعت 2 یا 3 بعد از نیمه‌شب بازیکنان آرژانتین در خاک کشورشان قدم بگذارند اما تاخیر 2 ساعته پرواز، جشن ملی را نیز به تاخیر انداخته بود.

به‌نظر نمی‌رسید خبری از اعمال قوانین سخت‌گیرانه مبنی بر رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی جلوگیری از انتشار کرونا ویروس در دستور کار باشد و همین مورد، ده‌ها هزار هوادار را در میدان «پلاسا د مایو» دور هم جمع کرده بود.

انتظارها سرانجام به پایان رسید و هواپیمای حامل تیم قهرمان جهان به زمین نشست.

کاپیتان، جلوتر از همه با جام طلایی در دست، مشاهده شد تا انتظار هواداران آرژانتین بیش از این به درازا نکشد.

سایر بازیکنان هم پشت سر مسی، از پلکان پایین آمدند. از جمله امی مارتینس که نقش به‌سزایی در قهرمانی آرژانتین داشت.

پشت سر او، لیونل اسکالونی هم دیده می‌شد.

سرمربی که از هیچ، به همه چیز رسید و در اولین تجربه سرمربی‌گری‌اش، به قهرمانی جهان دست یافت.

بازیکنان یکی پس از دیگری در اتوبوس رو باز سوار شدند تا برای تکمیل جشن، به میان هواداران بروند.

اتوبوس، حامل جام طلایی و قهرمانان آرژانتین بود که از میان جمعیت انبوه مردم می‌گذشت.

اگرچه پیراهنی 3 ستاره برای بر تن کردن بازیکنان در جشن قهرمانی طراحی شده بود، شورت‌های‌شان هنوز به‌روزرسانی نشده بود و بیشتر از 2 ستاره نداشت. برخی بازیکنان، خود دست به کار شده و با ماژیک، ستاره سوم را به لوگوی آرژانتین چسبانده بودند. از جمله لائوتارو مارتینس که اگر آرژانتین جام را بالای سر نمی‌برد، از قهرمانی ملی به یک ضد قهرمان تغییر وضعیت می‌داد.

درحالی که برخی هواداران با آرامش به تماشای صحنه ایستاده بودند،

فضا برای انجام کارهای خطرناک هم بسیار مهیا بود.

سرانجام، آنها اینجا هستند. در خانه. در خاک آرژانتین. با جام طلایی در دست که آنها را به چهارمین تیم پرافتخار در تاریخ فوتبال تبدیل کرده است.

در خاکی که حالا خدایگانی جدید پس از دیگو آرماندو مارادونا دارد و سرزمین نقره، از همیشه طلایی‌تر است.