اولین داربی جولیانو سیمئونه؛ پسر رای پدر را تغییر داد
به گزارش فوتبال 360، وقتی اتلتیکو مادرید در داربی ژانویه 2015 در ویسنته کالدرون دروازه رئال مادرید را باز کرد تا این ورزشگاه قدیمی فوران کند، یک توپجمعکن لاغر با کاور سفید کنار خط دوید و خودش را در آغوش دیگو سیمئونه، سرمربی تیم انداخت. امشب، 10 سال بعد از گذشت آن روز، این زوج همچنان کنار یکدیگر هستند، ولی اگر اتلتیکو گل زد، انتظار نداشته باشید دوباره یکدیگر را بغل کنند. حتی اگر این بچه گل بزند که امکانش کم نیست. گلزنی برای او معنی زیادی خواهد داشت و گفته است: «اتلتیکو تیم عمر من است.»
نام او جولیانو است و آن زمان 12 سال داشت. او حالا 22 ساله است و برای اتلتیکو بازی میکند، هنوز کنار خط پرواز میکند، طوری که تصور میکنید ششهایش منفجر خواهد شد. او تجسم هویت اتلتیکو در فصلی است که آنها برای همه جامها میجنگند. او همچنین یک محصول آکادمی باشگاه و پسر دیگو سیمئونه است، هرچند سرمربی تلاش میکند که این موضوع به چشم نیاید.
جولیانو در 16 سالگی به اتلتیکو پیوست و پیش از آن برای ریورپلاته در آرژانتین بازی میکرد. او ابتدا در منزل خانوادگی در غرب مادرید زندگی میکرد، ولی پس از دوره قرضی در آلاوس پدر و پسر دیگر همخانه نیستند. آنها هنگام تماشای بازی جانلوکا سیمونه، دیگر پسر سیمئونه که در تیم دسته چهارمی «رایو مایاداهوندا» بازی میکند هم دور از هم مینشینند. جالب است که وقتی جولیانو گل میزند، سیمئونه پدر شادی نمیکند و وقتی بازیکن دیگری گل میزند بالا و پایین میپرد و دلیلش تعدد گلزنیهای پسر نیست.
مخالفت دیگو سیمئونه با حضور جولیانو
اگر سیمئونه قبلا گفته بود که هرگز با پسرش قرارداد نمیبندد و نگران این بود که در رختکن به جانبداری متهم شود، دیگر چنین دغدغهای ندارد. نه فقط به این خاطر که او محصول آکادمی است و نیازی به بستن قرارداد نبود، بلکه به این دلیل که حضورش در ترکیب اصلی بازی امشب در سمت راست خط میانی کاملا توجیه دارد. دیگو سیمئونه گفت: «من او را به چشم پسرم نمیبینم، من او را به چشم یک بازیکن میبینم.» دیگران هم حالا جولیانو را به چشم یک بازیکن میبینند، یک بازیکن خوب.
توپجمعکن یک دهه پیش امشب اولین داربیاش را تجربه میکند. او هم مثل کیلیان امباپه بازی رفت در متروپولیتانو را از روی سکوها تماشا کرد؛ مسابقهای که با گل دیرهنگام آنخل کورآ با تساوی به پایان رسید. امشب هر دو بازی را شروع خواهند کرد و هر تردیدی که ممکن بود در گذشته درباره آنها وجود داشته باشد برطرف شده است. امباپه پس از یک شروع سخت با رئال، در 33 بازی 21 گل زده است. او در 9 بازی اخیر لالیگا 9 گل و در 3 بازی اخیر لیگ قهرمانان 2 گل زده است. سیمئونه در 3 بازی اخیر اتلتیکو در 3 جام مختلف 3 گل زده و 2 گل ساخته است.
اگر اوجگیری امباپه و صعود رئال مادرید به صدر جدول قابل پیشبینی بود، این درباره سیمئونه صدق نمیکند. این یک دربی سرنوشتساز است؛ فاصله رئال مادرید و اتلتیکو مادرید فقط یک امتیاز است و بارسا با تنها سه امتیاز فاصله پشت سر آنها قرار دارد. این وضعیت بیش از همه نتیجه افول بارساست. بعد از برتری در الکلاسیکوی ماه اکتبر به نظر میرسید که جام در دست آنهاست، ولی سه باخت متوالی خانگی و اوجگیری امباپه شرایط را تغییر داد. البته از عملکرد توپجمعکن سابق هم نباید گذشت که در شروع فصل ذخیره بود و تا آخرین روزهای تابستان در آستانه انتقال قرضی دوباره قرار داشت، ولی حالا بازیکنی بیجانشین است.
اوجگیری مثل امباپه
تابستان امسال اتلتیکو تیم دست و دلباز اسپانیا بود و خولین آلوارس و آلکس سورلوت با مجموع بیش از 100 میلیون یورو به این تیم پیوستند. روبن لونورمان و کانر گالاگر هم به این جمع اضافه شدند. این خریدها هیجانانگیز بود، ولی آنها برای هماهنگی نیاز به زمان داشتند. این به معنی فرصتی برای سیمئونه جوان بود. او در یازده بازی شروع فصل دقایق محدودی بازی کرد و فقط یک بار در ترکیب اصلی بود. او در سه بازی نخست لیگ قهرمانان که دو تا از آنها با شکست به پایان رسید هم جایی در ترکیب نداشت. در پایان هفته یازدهم اتلتیکو 10 امتیاز کمتر از بارسا و 4 امتیاز کمتر از رئال مادرید داشت و فقط 5 بازی را برده بود.
به نظر میرسید که راه حل در خانه است. سیمئونه هفته بعد به ترکیب اصلی رفت تا تیم تولدی دوباره داشته باشد. البته تمام این اوجگیری به خاطر جولیانو نیست. رودریگو دیپائول دوباره شبیه بازیکن تیم ملی آرژانتین شده، نه بازیکنی که تماشاگران هو میکردند. آلوارس آمادگی فوقالعادهای دارد و 16 گل زده. آنتوان گریزمان 15 گل زده و سورلوت که اکثرا از روی نیمکت اضافه میشود 11 گل.
مهمتر از همه اینکه سرمربی ساختار تیمش را پیدا کرده و به یک ایده مشترک رسیده است. حالا تمام بازیکنان میدانند که در بازی تیم سهمی دارند. اتلتیکو نیمکت پری دارد و بیش از هر تیم دیگری از ذخیرههایش استفاده میکند. یک سوم گلهای این تیم سهم بازیکنان روی نیمکت بوده است.
سیمئونه کوچک نماد این اتفاق است که انرژی و شدت بازیاش را به کل تیم منتقل میکند و یادآور حرفهای پدرش است. اتلتیکو در 19 بازی که جولیانو در ترکیب اصلی بوده فقط یک بار باخته و توانست 15 برد متوالی در تمام جامها ثبت کند. نوار بردها سرانجام مقابل لگانس قطع شد تا صدر را از دست بدهند و اتلتیکو بعد از آن مقابل ویارئال متوقف شد، ولی جولیانو بعد از آن مقابل سالزبورگ، مایورکا و ختافه موثر بود تا اتلتیکو در جمع هشت تیم برتر لیگ قهرمانان بایستد، به نیمهنهایی جام حذفی صعود کند و به یک امتیازی رئال مادرید صدرنشین برسد. وقتی از سیمئونه پدر پرسیدند «چطور به این دربی میروید»، پاسخ داد «با اتوبوس» و خودش به شوخیاش خندید. ولی جواب دقیق این است که آنها با شرایط خیلی خوبی به داربی میروند.
