لبخندی سرد در خلوتی ژرف؛ آموریم و تماشای قهرمانی تیم سابق

به گزارش فوتبال 360، آیا این بهترین زمان ممکن است برای اینکه از روبم آموریم سوال کنیم اگر می‌توانست به گذشته برگردد، باز هم اسپورتینگ لیسبون را در مسیر موفقیت رها می‌کرد و وارد منجلاب هدایت منچستریونایتد می‌شد؟ تیم او فقط با بخت و اقبال و ضعف تیم‌های سقوط کرده  برای بقا نمی‌جنگد و لیگ را رها کرده. انتظار باخت از منچستریونایتد در هر بازی لیگ برتر، منطقی است. منچستریونایتد آموریم فقط به یک بازی پایان در لیگ اروپا چشم دوخته و از همین نظر به شدت مورد انتقاد قرار دارد. در آن سوی ماجرا و در امتداد زندگی خوب گذشته مرد پرتغالی، تیم سابقش به قهرمانی رسید. اسپورتینگ لیسبون فاتح لیگ پرتغال شد و با کنار زدن بنفیکا بر بام فوتبال باشگاهی کشورش تکیه زد. آنجا نه دردسر گلزنی داشت و نه فشار انتقاد و شاید اگر هنوز سرمربی اسپورتینگ بود، اکنون برندی معتبرتر از گذشته در دنیای فوتبال نام می‌گرفت. خبر قهرمانی تیم سابق روبن آموریم به مرد پرتغالی رسیده و شاید خلوت این روزهای او، خلوتی ژرف، بدون کلام و در سکوت و مملو از احساسات پنهان شده در لبخندهای ناگهانی و اخم‌های گاه و بیگاه است.

لبخند سرد

شاید اگر لئوناردو داوینچی هنوز زنده بود، یک مونالیزای دیگر برای این لحظه خاص طرح می‌زد و لبخندی سرشار از معنا را روی بوم نقاشی می‌پرداخت. لبخندی که مثل لبخند ژکوند مونالیزا برای سال‌ها بعد، حرف‌ها و داستان‌ها و روایت‌های متعددی از دلش بیرون بیاید. لبخندی توام با سکوت اما ساکت نیست و حرف می‌زند و قصه می‌گوید. اسپورتینگ لیسبون با پشت سر گذاشتن بنفیکای ناکام باز هم به قهرمانی لیگ پرتغال دست پیدا کرد. شاید همزمان با قطعی شدن قهرمانی تیم سابقش در زمین تمرین یا در اتاق آنالیز باشد. کسی از راه می‌رسد و کوتاه و مختصر به گوش مرد جوان پرتغالی می‌رساند اسپورتینگ لیسبون قهرمان شد. دیگران در حال نظاره کردنش هستند. نباید واکنش غافلگیرانه‌ای داشته باشد و  خودش را حفظ کند. نه جای شادی سرشار و نه حتی فرصت اشک حسرت برای او باقی مانده. باید با کمترین واکنش‌ها، بیشترین نجواهای درون را پوشش دهد. در یک آن همه چیز را به خاطر می‌آورد؛ گذشته و آینده را و حالی که ساخته تصمیم خودش است حتی آینده‌های ساخته شده بر اساس تصمیم‌های دیگر را هم در ذهنش مرور می‌کند. به عنوان مثال اگر روی نیمکت تیم پرتغالی مانده بود، حالا در حال پایکوبی بود و نه برگزاری تمرین سخت آزارش می‌داد و نه جلسه آنالیز دشوار فینال لیگ اروپا برایش دغدغه‌ساز می‌شد. شاید در این گیر و دار به بهانه‌ای به گوشه‌ای پناه می‌برد و آینه‌ای می‌یابد و به روی خودش، لبخندی سرد می‌زند و آنچه داوینچی می‌خواست روی بوم بیاورد، روی آینه نقش می‌بندد. حتی تیم قهرمان پرتغال هم به آمار میانگین امتیاز دوران آموریم در هر بازی نرسیده و در سوی مقابل میانگین امتیاز مرد پرتغالی روی نیمکت منچستریونایتد از دوران اریک تن‌هاخ هم کم‌تر است. لبخند سرد آموریم، اگر نقاش زبده‌ای برای طراحی‌اش داشت، شاید یکی از ماندگارترین آثار هنری-فوتبالی تاریخ می‌شد.

قهرمانی اسپورتینگ

از آموریم عبور می‌کنیم؛ همانطور که او از اسپورتینگ لیسبون عبور کرد. گذشته سپری شده و زمان حال، سوزان و شعله‌ور از سلطه اسپورتینگ در لیگ پرتغال می‌گوید. این بیست و یکمین قهرمانی اسپورتینگ لیسبون در لیگ پرتغال است و آن‌ها را  در رده سوم پرافتخارترین تیم‌های تاریخ این لیگ حفظ می‌کند. همچنین اسپورتینگ با این قهرمانی به سومین عنوانش در 5 فصل اخیر در لیگ پرتغال دست پیدا کرده و عملا به سلطه طولانی بنفیکا و پورتو پایان داده. ویکتور یوکرس با 39 گل زده دمار از روزگار رقبای تیم «روی بورخس» در آورده و آن‌ها عصر جدید فوتبال سلسائوی اروپا را در مشت خودشان می‌بینند. اگر اسپورتینگ بتواند با جدایی یوکرس و شاید چند ستاره دیگر ترکیبش کنار بیاید و فصل بعد هم به قهرمانی لیگ برسد، برای اولین بار از سال 2016  یک تیم 3 فصل متوالی این عنوان را به دست می‌آورد. همچنین این اولین قهرمانی متوالی اسپورتینگ لیسبون در 71 سال اخیر به شمار می‌رود که افتخاری ویژه برای این باشگاه و نشان دهنده بازگشت آن‌ها به بازی تاج و تخت است.