وضعیت لیورپول، تیم ملی انگلیس را نگران میکند؛ سهشیر، بدون شیر
به گزارش فوتبال 360، اگر روندی که تا هفته پنجم لیگ انگلیس رخ داده، ادامه پیدا کند، تقریبا سخت خواهد بود تیمی غیر از لیورپول را قهرمان لیگ بدانیم. مدافع عنوان قهرمانی در همین لحظه 5 امتیاز با تیم دوم فاصله گرفته. در حال حاضر نمیتوانیم بگوییم لیورپول بهترین تیم لیگ برتر نیست؛ هرچند در چند دیدار به سختی توانستند پیروز میدان باشند. با این حال وقتی به قرمزهای مرسی ساید نگاه میکنیم، هیچ رنگ و بویی از انگلیس در آن دیده نمیشود و این شاید یک زنگ خطر برای تیم ملی انگلیس در سالهای جاری یا آینده باشد.
بهترین لیورپول، بدون بازیکن انگلیسی
وقتی به ترکیبهای 11 نفره لیورپول در این فصل نگاه میکنیم بهترین بازیکنان و پر استفادهترین آنها از دروازه، آلیسون بکر (برزیل)، ویرجیل فندایک (هلند)، ابراهیما کوناته (فرانسه)، میلوش کرکژ (مجارستان)، جرمی فریمپونگ(هلند)، رایان گرافنبرخ (هلند)، الکسیس مکآلیستر (آرژانتین)، دومنیک سوبوسلای (مجارستان)، کودی خاکپو (هلند)، هوگو اکیتیکه (فرانسه) و محمد صلاح (مصر) هستند. اگر آنها بهترین 11 نفر نباشند، الکساندر ایساک (سوئد)، فلوریان ویرتز (آلمان) و یا سایر گزینهها هم عمدتا غیر انگلیسی هستند
در گذشته اما این نگاه در استفاده از بازیکن خارجی کمتر رواج داشت. منچستریونایتد را با نام بازیکنان انگلیسی مانند اسکولز، رونی، کریک، نویل و بکام میشناختیم. در چلسی تری، لمپارد و کول حضور داشتند. حتی سیتیزنها، پپ واکر، استونز، استرلینگ را داشتند و تیمی مانند آرسنال در خود کمپل، آدامز، پارلور و کول را داشت. غیر از این نامها، تیمهای دیگر چندین نام دیگر را داشتند که در ترکیبهای ثابت حضور داشتند و در موفقیتها به تیم کمک میکردند. این موضوع نه تنها به حفظ فرهنگ لیگ و فوتبال انگلیسی میانجامید، بلکه تیم ملی انگلیس هم منبع تغذیه بزرگی را داشت تا همیشه ترکیبی با طراوت داشته باشد.
استفاده کم از انگلیسیها
وقتی به لیورپول نگاه میکنیم، کمتر ممکن است بازیکنی را پیدا کنیم که از نفرات برتر تیم و انگلیسی باشد. جو گومز، کرتیس جونز، ریو انگوموها و نامهای کمتر شناخته شده مانند فردی وودمن و ریس ویلیامز، تمام انگلیسیتبارهای این باشگاه هستند و تقریبا هیچ یک از نفرات اصلی این باشگاه نیستند.
البته وقتی به کل لیگ برتر نگاه میکنیم، نمیتوانیم تنها قرمزها را مقصر بدانیم،پ زیرا فرهنگ استفاده از بازیکنان انگلیسی ظاهرا کمتر شده و تیمها، کمتر بازیکنان انگلیسی انتخاب میکنند. وقتی به آمار نگاه میکنیم، انتخاب بازیکنان انگلیسی به ازای هر تیم برای هر کدام از بازیها تنها 2.7 بازیکن بوده. باید قدردان اورتون و نیوکاسل باشیم زیرا در کنار یکدیگر کمک شایانی برای رسیدن به عدد 2.7 بازیکن انگلیسی برای هر دیدار داشتند. تافیها برخلاف همشهری خود با انتخاب 32 بازیکن از حداکثر 55 انتخاب ممکن در صدر قرار دارند و نیوکاسل با یک بازیکن کمتر در رده بعدی ایستاده.
سایر نقاط جهان
شاید این نگاه کمی نژادپرستانه باشد که قهرمان انگلیس از بازیکن انگلیسی استفاده نمیکند اما وقتی به قهرمانهای سایر نقاط جهان نگاه میکنیم میبینیم تیمهای ملی آنها منبع بزرگی از بازیکنان بومی دارند. در آلمان، بایرن مونیخ میانگین 5 آلمانی در ترکیب آغازین را داشت، پاریسنژرمن میانگین 4.3 بازیکن فرانسوی و بارسلونا میانگین 7.4 اسپانیایی را داشت و لازم است یک بار دیگر یادآوری شود اکنون 16 قهرمانی اروپا را دارا هستند و انگلیس توانایی رقابت با آنها را ندارد.
میدانیم بازیکنان انگلیسی زیادی در نقاط مختلف تمام لیگهای نام برده حضور دارند.بازیکن بومی و حاضر در لیگ آن کشورها، کمک شایانی به موفقیت تیم ملی میکنند. چنین وضعیتی برای توماس توخل در آستانه جام جهانی هرگز جذاب نیست. او هم به این نکته توجه دارد و اشاره میکند از میان تیمهای بزرگ، گزینههای کمی برای حضور در تیم ملی دارد. شرایط مختلف دست به دست یکدیگر دادند تا در تعطیلات بازیهای بینالمللی قبلی از ترکیب بازیکنان انگلیسی منچستریونایتد، منچسترسیتی و لیورپول تنها جیمز ترافورد در تیم ملی حضور داشته باشد. نگاه به استعدادهای بومی و پرورش یافته در تیمهای بزرگ در حال رنگ باختن است و امروز کمتر استعداد بومی را در تیمهای انگلیسی میبینیم و این میتواند برای سالهای آینده تیم ملی انگلیس هم مضر باشد.
