آنالیز تیم ملی ایران در مسابقات چهارجانبه العین؛ همان تیم تکبعدی!
به گزارش فوتبال 360، در مسابقات چهارجانبه العین در امارات، تیم ملی ایران با دو نتیجه صفر-صفر راهی ضربات پنالتی مقابل کیپورد و ازبکستان شد. اتفاقی که آنها را پس از پیروزی برابر کیپورد و شکست مقابل ازبکستان، در رتبه دوم این رقابتها قرار داد. نکته حائز اهمیت در این مسابقات به ساختار متفاوت تیم ملی ایران برمیگردد. برخلاف گذشته، ملیپوشان با وجود گلزنی در هر دیدار، اغلب در بسته نگه داشتن دروازه خودی ناکام بودند. با اینحال شرایط 180 درجه فرق کرد. حالا این تیم گل نمیخورد اما خبری از خلق موقعیت خطرناک و گل هم نبود. انتخاب بازیکنان در نقشهای حاضر در ضدحملات و شکست در برتری عددی از مهمترین عوامل این عملکرد بودند.
برنامه دفاعی ایران
ایران ترجیح داده بود به جای پرس از بلاک استفاده کند (چینش خطی و بدون پرس و فاصله بین خطوط). این چینش با حالت 3-1-2-4 و 4-2-4 به نمایش گذاشته میشد. بازیکنان برروی بازیکن صاحب توپ فشاری نمیآوردند و سامان قدوس هم به عنوان یار مشترک بین هافبک و مهاجم، به دنبال تنگ کردن فضاها بود. این موضوع تا حد زیادی مالکیت حریف را بیاثر میکرد.
از طرفی ایران در کنارهها و با برتری عددی در گوشهها و ترکیبی از ایده نفربهنفر بعلاوه منطقهگیری، مانع حضور کیپورد در یک سوم تهاجمی میشد.
بدون ایده در ضدحملات
بزرگترین ضعف تیم امیر قلعهنویی در عدم طراحی ضدحمله بود. ایران در گام اول گل نمیخورد اما برنامهای برای گلزنی هم نداشت. استفاده از نقش نادرست برای سامان قدوس هم یکی از مهمترین عوامل این موضوع بود. محمد قربانی به همراه امید نورافکن وظیفه داشتند به جلو بروند و برتری عددی را یک خط جلوتر و از خط دفاعی ازبکستان ایجاد کنند. قدوس باید پشت این بازیکنان و جلوی خط دفاعی را پوشش میداد که منجر به دور شدن تنها بازیکن خلاق خط میانی، از خط جلوی تیم ملی میشد.
از نظر تعداد نفرات هم برنامهریزی درستی شکل نگرفته بود. برای بلاکی که در یک سوم دفاعی شکل نمیگیرد، هیچ تیمی حاضر نمیشود که خط دفاعی خود را بالا بیاورد و این یعنی با حداقل 5 یا 6 نفر، کیپورد به دنبال حفاظت از عقب زمین بودند. با این حال در اکثر ضدحملات، تنها 3 رأس اصلی خط حمله حضور پیدا میکردند و همین، باعث بیخطر شدن حملات ملیپوشان میشد.
انتقال توپ از عقب؟
در انتقال توپ و ضدحملات، به دلیل حضور تنها 3 رأس خط حمله، کانال مرکزی ازان حریفان ایران میشد. در تصویر زیر هم مشخص است که مهدی هاشمنژاد در ضدحمله بسیار نسبت به دو مهاجم دیگر ایران دورتر است و کانال مرکزی نیز هیچ فرصتی را برای پاس و فرار شماره 17 ایران ایجاد نمیکند.
پرس کیپورد و ازبکستان و عقب کشیدن بسیار زیاد دو هافبک به همراه نبود برنامه برای حضور بازیکنان در کنارهها، کاملاً دست ایران را در انتقال توپ یا حفظ آن بسته بود. در موقعیت زیر، سامان قدوس به عنوان توپپخشکن به عقب میآید اما کافیست فاصله او به نزدیکترین بازیکن همراستا و همکانال او بررسی شود. او توسط 3 بازیکن مهار میشود و مهدی طارمی هم از مرکز به راست نمیآید.
در یک منطقه به راحتی و با 4 نفر، ازبکستان فضا را میبندد و مدافع ازبکستان هم به خوبی مهدی هاشمنژاد را مهار میکند و توپ را پیش از رسیدن به او قطع میکند.
همچنان دو کفه ترازوی تیم ملی در حالت برابر قرار نمیگیرد. یک روز شرایط خط حمله دلچسب نیست و در تورنومنتی دیگر هم اوضاع در دفاع چندان جالب به نظر نمیرسد. این همان توازنیست که بدون شک ملیپوشان در تیر ماه و در جام جهانی 2026 به آن نیاز دارند. همچنین کادر فنی نیز تنها یک فیفادی تا پیش از این واقعه بزرگ زمان دارند و باید دید که آیا بالاخره این تیم در تمامی خطوط صاحب نظم میشود؟
