بلژیک و شروع یک پایان در قطر؛ تیمی در آستانه خانه تکانی
به گزارش فوتبال 360، از اولین روزهای شکوفایی ستاره‌هایی مانند روملو لوکاکو، کوین دی‌بروینه، ادن ازار و دیگر بزرگان فوتبال بلژیک، رقابت‌های بزرگ بین‌المللی انتظار افتخار آفرینی آن‌ها را می‌کشیدند. تصور تیمی با حضور برگزیدگان بهترین باشگاه‌های اروپا در کنار هم حتی برای یک تیم باشگاهی هم سخت است و شیاطین سرخ اروپا چنین مجموعه‌ای را سال‌ها در اختیار داشتند و به همراه آن به هیچ دستاورد ویژه‌ای نرسیدند. جام جهانی 2022 قطر به نوعی خط پایان رویا پردازی‌های مردم بلژیک با ستاره‌های بزرگشان بود که باز هم ناکام بودند و این بار در عین ناکامی نتیجه نامطلوب حذف در مرحله گروهی هم در کارنامه آن‌ها دیده می‌شود. کارشناسان مطرح فوتبال دنیا بر این باورند که بلژیک به یک نسل جدید و شکوفایی مجدد استعدادهای جوان احتیاج دارد. اتفاقی که سرمربی این تیم جسارت انجام دادنش را برای حضور در قطر نداشت اما او یا سرمربیان بعدی به جای جسارت با اجبار انجام دادنش مواجه هستند.
ستاره‌های بزرگ در جام جهانی بعدی
4 سال بعد و در جام جهانی آینده پیش از هر بازیکن دیگری باید منتظر غیبت یان فرتونگن باشیم. بازیکنی که با 145 بازی ملی یکی از قطعه‌های جدایی ناپذیر ترکیب تیم ملی کشورش در سال‌های اخیر بوده و در جام بعدی 39 ساله خواهد بود. در کنار فرتونگن، توبی آلدرویرلد هم 4 سال بعد 37 ساله می‌شود و شاید به اندازه این روزهایش توانایی دویدن درون میادین بزرگ را نداشته باشد. بنابراین اولین دردسر بلژیک برای حضور در جام جهانی بعدی پیدا کردن زوجی مطمئن برای خط دفاعی است؛ زوجی که بتواند به اندازه ستاره‌های پیشین خیال این تیم را از امور تدافعی راحت کند. اکسل ویتسل با 33 سال سن و 130 بازی ملی همواره از اعضای ثابت تیم ملی کشورش بوده و در جام جهانی بعدی 37 ساله می‌شود. یقینا دوندگی در میانه زمین تیمی که می‌خواهد به افتخار دست پیدا کند برای یک هافبک 37 ساله به آسانی بهترین روزهایش نیست و ویتسل نیز منتظر جانشینش برای حضور در ترکیب تیم ملی خواهد بود. بلژیکی‌ها همین حالا هم دریس مرتنس را در بهترین شرایط خود نمی‌بینند و این ستاره 35 ساله نیز به احتمال زیاد آخرین جام خود را پشت سر گذاشت. مرتنس با 109 بازی ملی یکی دیگر از ستاره‌هایی بود که همواره در بازی‌های تیم ملی کشورش مورد اعتماد قرار می‌گرفت و برای شیاطین سرخ به درخشش می‌پرداخت. با وجود مهم بودن نقش ستاره‌های ذکر شده، شاید نگرانی برای تیم ملی بلژیک برای برخی دیگر از بازیکنان بیش‌تر هم باشد. آن‌ها 4 سال بعد لوکاکو را 33 ساله در اختیار دارند؛ لوکاکویی که با حجم بالای حاشیه و عدم سکون در یک باشگاه همواره به دوران حرفه‌ای خودش لطمات زیادی وارد کرده و 4 سال هم زمان مناسبی برای ضربه‌های بعدی به فوتبال این ستاره خواهد بود. مهاجم سیاه پوست تیم ملی بلژیک با 68 گل در 104 بازی ملی از ارکان ترکیب شیاطین سرخ در سال‌های گذشته بوده و نبودنش تیم بلژیک را با خلا جدی مواجه خواهد کرد. در کنار لوکاکو و یا شاید مهم‌تر از این بازیکن، بلژیک نگران پا به سن گذاشتن کوین دی‌بروینه است. قلب تپنده تیم ملی بلژیک و باشگاه منچسترسیتی 4 سال بعد 33 ساله می‌شود و اگر چه با این سن و با توجه به رویکرد حرفه‌ای او در جام جهانی بعدی هم از مهم‌ترین بازیکنان تیم ملی کشورش به شمار می‌رود اما باز هم خطر مصدومیت در این 4 سال و دوری از روزهای اوج بیخ گوش دی‌بروینه خواهد بود و او وظیفه سختی برای حفظ آمادگی برای رقابت‌های بعدی تیم ملی بلژیک بر عهده دارد. وظیفه‌ای که مطمئنا تیم باشگاهی‌اش هم باید در آن به دی‌بروینه کمک کند. ادن ازار که با انتقال به رئال مادرید دوران درخشان خودش را در چلسی و لندن جا گذاشت، در همین جام هم نشانی از آن ستاره خلاق و گره‌گشا نداشت و اگر روند افت این بازیکن به همین منوال ادامه داشته باشد، شاید اردوی بعدی تیم ملی با غیبت ازار همراه باشد. از دست دادن ادن ازارِ آماده و درخشان و نبودن جانشین درخور بر ای او از مسائلی بوده که در همین جام جهانی گریبان بلژیکی‌ها را گرفته است. یانیک کاراسکو اگر چه در جام بعدی 33 ساله می‌شود و همچنان می‌شود روی قابلیت‌هایش حساب کرد اما او نیز شرایطی مشابه دی‌بروینه را پشت سر خواهد گذاشت و 4 سال بعد مهره قابل اطمینانی به شمار نمی‌رود. در مجموع فوتبال بلژیک با مجموعه‌ای از بهترین ستاره‌ها به موفقیت قابل توجهی دست پیدا نکرد و ویترین فوتبال ملی این کشور با این همه بازیکن کلاس جهانی بروز رسانی نشده است. بلژیک باید بپذیرد این دوران شیرین به اتمام رسیده و برای رقم زدن دوران شیرین بعدی مسئولان فوتبال این کشور باید دست بجنبانند.
نسل بعدی در راه
شاید زرق و برق ستاره‌های جوانی که این روزها برای فوتبال بلژیک معرفی می‌شوند به اندازه نسل گذشته نباشد. دی‌بروینه، ازار، لوکاکو، کاراسکو، فرتونگن و دیگران همگی از برجسته‌ترین بازیکنان باشگاه‌های خود حتی در اولین روزهای جوانی بودند و ستاره‌های جدید شاید به اندازه نیمی از آن‌ها سر و صدا به راه نینداخته باشند اما این گذر از نسل طلایی و سوخته برای فوتبال ملی این کشور اجتناب ناپذیر خواهد بود. آن‌ها باید بپذیرند مجبورند دوران جدید را شروع کرده و روی جوانان فوتبال کشورشان سرمایه‌گذاری کنند؛ ستاره‌های جوانی مانند، جرمی دوکو، زنو دیباست، آمادو اونانا، آرتور تیته، لوییس اوپندا، اورل مانگالا در کنار بازیکنان میدان دیده‌ای مانند یوری تیلمانس، تیموتی کاستانیه و تورگان ازار نسل بعدی فوتبال بلژیک را تشکیل می‌دهند. صد البته که هنوز جوانان جویای نام متعددی هستند که می‌توانند در 4 سال آینده خودی نشان داده و به تیم ملی دعوت شوند و باید منتظر بود و دید جانشین بزرگانی مانند لوکاکو، ازار و دی‌بروینه کی و چگونه به فوتبال بلژیک خواهند آمد. آن‌ها که یک بار موفق شدند این همه ستاره را به دنیای فوتبال معرفی کنند، یقینا راه تکرار این نسل‌سازی را هم بلندند و بعید است ستاره شیاطین سرخ در فوتبال جهان به این آسانی خاموش شود. نسل بعدی تجربه این نسل طلایی و سوخته را هم در داشته‌هایش می‌بیند و شاید بزرگان آینده فوتبال این کشور حسرت طولانی فوتبال دوستان بلژیکی را پایان ببخشند.
برای ثبت نظر خود وارد شوید.
درحال بارگذاری